J.H.

Als student zijnde komt het er wel eens van dat je, midden in een ploeterende studieavond, overvallen wordt door een reuzetrek waar een blauwe vinvis bang van wordt. De peilloze leegte in je maag wordt keer op keer bevestigd door het luide gerommel en de krampen waarvan de pijn doet vermoeden wat een hoogzwangere vrouw moet doorstaan. Je wordt overvallen door een oerinstict, en ondanks het zwarte gat in je portomonee en de alsmaar dikker wordende pens, sta je weerloos tegenover de macht die je meevoert. Je probeert je te verzetten maar het is ijdele hoop, het verzet is een mantel die moet verhullen dat je eigenlijk niets anders wilt; als een mak schaapje laat je je meevoeren naar Cafetaria De Fest.

Bij binnenkomst duurt het normaliter uren voor er wordt besloten welke van de gouden spijzen er ditmaal verorberd zal worden, maar vanavond staat je keuze vast. De uitbater knikt je vriendelijk toe en je ziet aan de blik in zijn ogen dat jullie elkaar begrijpen. Hier worden geen woorden verspild. Als een echte ambachtsman begint de pizzaboer met zijn geoefende handen in het deeg te kneden. De wijze en precisie waarmee hij het verse graanmengsel met soepele bewegingen tot een perfecte schijf weet te vormen, verraden meteen dat hier jarenlange ervaring en passie in het spel is. Een zilveren scheplepel word gebruikt om de tomatensaus over te hevelen, waarvan het gerucht rondgaat dat deze nog is gesmeden door de beruchte edelsmid Karl Gheriz in Azerbijan 1833. De perfecte verse roomkaas wordt ter plekke geschaafd en rijkelijk over het hemelse gerecht gestrooid. Juist op het moment dat de normale burger zou denken dat het niet perfecter kan, ziet het getrainde oog van de pizzaboer nog ruimte voor detail: een kleine sprenkel oregano en een lichte strook olijfolie over de rand. Perfectie. De kers op de taart. Wat een genie.

Een kwartier later is het moment daar. Een ongekend mooi gouden pizza wordt voor je neus gezet. De bediening geeft slechts een knipoog, en weet genoeg. Deze man gaat genieten. Bij het afnemen van een punt blijft de heerlijke gesmolten kaas altijd zo grappig plakken aan de andere stukken. Je gniffelt even kort. Heerlijk, zo'n momentje voor jezelf. En dan neem je die eerste hap... je voelt je bruin in duizend gouden spetters uiteen spatten en even verkeer je in een andere dimensie. Bij elke kauwbeweging schieten de gelukshormonen door je lichaam. Je eet en eet, en kunt geen balans vinden tussen het zo snel mogelijk wegwerken van je heerlijke gerecht of het juist rustig aan te doen om er zo lang mogelijk van te kunnen genieten.

Na de pizza verorberd te hebben zakt de trip langzaam weg. Je voelt je een afschuwelijk mens, je hebt je nog nooit zo ellendig, dik en arm gevoeld. Maar je kunt er niet van afblijven. Je weet dat dit gevoel morgen weer net zo hard terugkomt, dat het weer een dag sparen en bedelen wordt om het benodigde geldbedrag weer bij elkaar te krijgen. Was je er maar nooit aan begonnen...