Michiel

Restaurant Castafiore in Vlissingen noemt zich de eerste ‘risotteria’ in Nederland. Want ze bieden steeds wisselende soorten risotto. Los van of dat nu waar is (er zijn al langjarig Italiaanse restaurants, die risotto’s serveren), is het misschien als zodanig een beetje interessantdoenerij, want er staan precies 3 risotto’s op de verder ook heel smalle kaart.

Wat staat er verder op de kaart?
Een aantal prima antipasti. We beginnen met een eenvoudige Burrata con filetto di acciughe e pomodori secchi (€8,50,-), die precies is wat het is: een buratta (bolletje verse kaas), een paar ansjovisjes, en beetje sla en tomaat. Prima.

Dan de ‘primi’: welgeteld een pasta (een spaghetti met garnaaltjes) of dus een van de drie risotto, die heel smakelijk zijn en precies de juist smeuïgheid hebben, maar zich uit het diepe schaaltje wat moeilijk laten eten met mes en vork.
De portionering is daarbij vrij klein, waardoor de prijs: tussen 15,- en 17,-euro voor een beetje risotto aan de erg hoge kant is, zeker omdat er ook nog een Secondi piatti genomen ‘moet’ worden.

Wat dat ‘tweede gerecht’ betreft: opnieuw beperkte keus (vinden we overigens prettig): kip, vlees (diamanthaas) en vis. Dat laatste nemen we. De Filetto di spigola; zeebaarsfilet met olijven (17,50,-). Een bijzonder verfijnt en subtiel gerechtje: twee mooie filetjes met ‘olive nere e capperi’. Meer niet. En dat is ook niet nodig. Alhoewel: naar Italiaans gebruik kunnen de bijgerechten bijbesteld worden. We kiezen voor een (heel klein) schaaltje met olijfolie en rozijnen op smaak gemaakte bloemkool (6,-) en aardappeltjes (ook 6,-). Meer is er overigens niet. Ook hier geldt: lekker, maar eigenlijk te duur, gezien de hoeveelheid.

Dan het dessert: een borrelglaasje panna cotta (lekker met camparigelei!) en een Vin santo con cantuccini (8,-).
De vriendelijke en betrokken gastvrouw legt uit dat dit dessert pas net op de kaart staat, en dat ze benieuwd is wat we er van vinden!
Blijkt te gaan om glaasje van de beroemde dessertwijn met twee stukjes chocola op een schoteltje.
Hier heeft de kok weinig werk aan gehad, zeggen we tegen elkaar. Een gevoel van teleurstelling kunnen we niet onderdrukken.

Bij elkaar snel over de 100,- euro heen met twee personen, en dan dronken we alleen een glas wijn (geen fles) en hebben weinig gegeten.

Dus, tja, Castafiore.
Een intiem restaurantje; bijna alsof je bij iemand thuis dineert. Van de beetje quasi-intellectuele sfeer moet je daarbij houden.
Met verder een vriendelijke en deskundige brigade.
Toch bekruipt het gevoel dat het voor dit geld iets beter kan. We zijn geen grote eters, maar er mag iets meer op tafel komen.
Dat geldt ook voor het ontbreken van iets van tafellinnen of servetten. Het is er niet. We eten van kale tafels.
Misschien is dat wel de reden dat alles vol zat in Vlissingen, maar hier nog ruimte was toen wij ons spontaan meldden?