Nelleke

Na ons laatste bezoek in september vorig jaar, hadden we hoge verwachtingen. Jammer dat met name de keukenbrigade dit keer behoorlijk wat steken liet vallen.

De vissoep van een van de tafelgenoten bleek na het proeven een waterig bouillonnetje waarin garnalen dreven. Geen vis te bekennen. Tafelgenoot protesteerde en vroeg dan maar om aspergesoep. Ook die bleek aan de dunne kant en miste de volle smaak van het Witte Goud. In een streek waar de aspergevelden overal het landschap sieren, is dat bepaald een gemiste kans.

Toen twee van de vier tafelgenoten proefden van hun hoofdgerecht (traditoneel bereide asperges met ham, mimosa van ei, roomboter) zag ik wederom teleurgestelde gezichten. Teveel zout, slappe frietjes i.p.v. eerlijk gekookte aardappeltjes, nee, het was niet zoals thuis.

Mijn tarbot was overigens supervers en heerlijk. Ook de vis van de andere tafelgenoot was prima in orde. Opvallend is wel dat de tarbot elke vorm van groente moest ontberen, de aankleding bestond uit risotto.

Nagerechten in orde, maar zagen er opnieuw "uitgekleed" uit. Een halve aardbei bij drie bolletjes roomijs is nogal magertjes.

Wat gebleven is, is de keuze aan geweldige wijnen per glas. Complimenten daarvoor! Evenals voor de bijzonder vriendelijke jongedame die ons bediende.

Om voor dit alles ruim tweehonderd euro te moeten neertellen, is écht veel te veel, dames en heren Spuihuis. Wij wachten in ieder geval even op betere tijden.

De website, de inrichting, de beschrijving van de gerechten: uit alles blijkt de pretentie een modern, trendy eetgelegenheid te willen zijn.

Wij waren dan ook erg benieuwd of dat waargemaakt zou worden tijdens onze lunch. Nee, helaas, één en ander kwam niet uit de verf.

Bij binnenkomst geen enkele knabbel op tafel. Mensen, ook al is het middag, zorg dat je gasten wat te eten hebben. Stukje brood, goede olijfolie, lekker zeezout.

Later bleek het vispotje een soort soep te zijn, waarin weliswaar superverse en smaakvolle schelpdieren zwommen, maar o, wat was het weinig. En als er dan om wat brood gevraagd wordt en er blijkt even geen brood voorhanden te zijn omdat het nog "in de oven zit"? Op lunchtijd? Terwijl er gereserveerd is? Dat geeft ten minste te denken over zorgvuldig plannen en organiseren.

Kennelijk kan men ook niet kiezen uit verschillende soorten broodjes. Mijn broodje gerookte zalm werd standaard wit geserveerd. De op de kaart vermelde avocado bleek na lang puzzelen, verstopt te zitten in een balletje koude roomkaas.

Het is het allemaal nét niet. Jammer, want Goes zit te springen om een moderne lunchgelegenheid waar het goed toeven is.

Prijs-kwaliteit is ook nog ver te zoeken.

We waren hier eerder geweest voor de vermaarde ansjovisjes, maar ik had het idee dat er flink was geïnvesteerd in de inrichting. Alles zat keurig in de verf, hagelwit tafellinnen, mooi servies en bestek.

Hoewel niet alle tafeltjes aan de rechterkant bezet waren, werden we verzocht plaats te nemen in de (lege en dus ongezellige) linkerkant van het restaurant. We waren er niet gelukkig mee, maar er zouden nog minsten 3 tafels vol komen te zitten, werd ons verzekerd. En dat was ook zo.

De amuse was niet spectaculair: een stukje buikspek met een geconfijt uitje en wat gekruide koude charlotte aardappel.

Daarna kwam er heerlijk knapperig brood op tafel, nog een beetje warm met voortreffelijke Guernsey. Prima!

Ook de keuze aan wijnen per glas liet niets te wensen over. Namen als Hugel Gentile en Torres Sante Digna zag ik nog niet vaak in een restaurant als dit. Men doet zijn best goede betaalbare wijnen per glas te serveren.

De bouillon van parrelhoen had weliswaar een stevige smaak, maar had verder weinig om het lijf. De gebakken oosterscheldemakreel echter was heerlijk, mooi sappig, goed gecombineerd met wat kappertjes, brunoise van tomaat en een torentje van Charlotte aardappel.

De in zijn geheel gegrilde zeebaars als hoofdgerecht toonde wel erg groot op ons bord! Erbij huisgemaakte remouladesaus en wat ratatouille-achtige groenten.

Hoewel de crème brulée van mijn tafelgenoot niet helemaal zijn goedkeuring kon wegdragen (hij vond 'm te zoet) was het beslist geen kant-en-klaarprodukt. Dat siert de chef! Er wordt alom veel te veel convenience food gebruikt.

De thee wordt hier geschept uit kleine blikjes en voor je in een zeefje gedaan. Voor een theeleut als ik niet meer dan normaal, maar waar vinden we het nog in de restaurants? Chapeau dus. De espresso van mijn tafelgenoot echter viel jammerlijk genoeg erg tegen. Geen crémelaag, weinig dieptesmaak.

De stukjes boterkoek erbij verdienen ook een beter alternatief. Vette hompjes die als afsluiting van de maaltijd niet bepaald zorgen voor een fijn mondgevoel.

Het is wel een plek om naar terug te keren, dat wel.

Vanmiddag op deze plek opnieuw de lunch gebruikt. Hoe de koks het voor elkaar krijgen, ik weet het niet, maar alle gerechten zijn bij deze brasserie even smakelijk. Van de vissoep tot de salades tot de home-made tarte tatin.

Er wordt gewerkt met biologische zuivelproducten en er is altijd keuze in vegetarische gerechten. Kortom: er wordt met een bepaalde ideologie gekookt hier en dat proef je!

Tip: op donderdagavond is er een speciaal menuutje van 3 gangen, waarvan er één vegetarisch is. Wel reserveren, want het loopt vaak storm.

Pluim voor Henk-Pieter en zijn team voor de royale gastvrijheid.

Onze eerste kennismaking met dit hotel-restaurant was helemaal geen slechte! Uiterst vriendelijk te woord gestaan en er werd duidelijk moeite gedaan om het naar de wens van de klant te laten verlopen.

Het was half vier, te laat voor de lunch, te vroeg voor de borrel, dus hielden wij het bij koffie, thee en gebak.

De wortelnotentaart kwam van De Koekela uit Rotterdam, niet de minste in banketbakkersland. De koffie was van Santas (melange nr 12) en de thee van Simon Levelt. Deze laatste geserveerd in een theelepel met losse thee, zoals de echte theeleut haar thee wil drinken.

Op belendende tafeltjes kwamen salades voorbij, die er helemaal niet verkeerd uitzagen. Prima suggesties voor een volgende keer. En ook al zit je in een winkelstraat, in Brielle is het winkelend publiek nog in te kleine getale om vervelend te worden.

Waarom ik dit knus-gezellige tearoompje nooit eerder ontdekt heb, is me een volslagen raadse! Het is hier helemaal top! Heerlijke zelfgebakken taarten, scones en bagels, thee en koffie geserveerd in bijeen gespaard antiek servies. Het ziet er allemaal zó leuk uit! En wat een onzettend lieve jongedames in de bediening, ze kwamen zelfs met een papieren zakje aandragen toen ze zagen dat niet alles van onze snoeperijtjes op was. Waar vind je dat nog?

Er is maar één waarschuwing: er is zoveel lekkers dat je tonnetjerond het pand weer verlaat.

Zet 'm op, jongens en meisjes van dit gave initiatief, met mensen als jullie maken we de wereld een stukje mooier.

Wij kwam hier min of meer toevallig terecht. Omdat het aardig weer was, konden we plaatsnemen op het overdekte terras. Gelukkig maar, want binnen ziet het er erg gedateerd uit.

Wij begrepen van de gastvrouw dat zij en haar man (kok) pas vanaf oktober 2009 de zaak hadden overgenomen.

Het echtpaar doet duidelijk hun best. Jammer genoeg komt nog niet alles uit de verf.

De Bressiaanse vissoep van mijn man was goed, niet super, een beetje dun. Wel veel stukken verse vis.

De sliptongetjes smaakten prima, maar waarom zo keurig schoongemaakt? Horen de zijgraatjes en kop tegenwoordig niet meer aan een vis? De saladedressing was erg zuur en vreemd van smaak, zo jammer, want op die manier is meteen elk slablaadje verpest. En mag de moderne salade alsjeblieft iets anders bevatten dan de traditionele tomaat, ei, komkommer?

Kom op, chef, er is zoveel voorhanden, een beetje creativiteit!

Toch is dit een adres waar we best nog eens naar terug willen keren.

Als tegen die tijd dan wel het meisje uit de bediening verboden wordt te roken op het terras achter het afgescheiden gedeelte.

Sorry, Wendy en Jacky, roken in De Horeca, het kan écht niet.

Nee, hier moet je niet zijn om te eten. Complete desinteresse bij de bediening. Het interieur, de meubels, het terras, alles oogt alsof er nodig in geïnvesteerd moet worden, maar men er liever geen geld (meer) in steekt.

Wat wél leuk is: een koel glas bier of bitter lemon en dan uitkijken over het water en de aanliggende haven. Vraag ook niet om keuze in soorten wijn per glas, want ook daar heeft men hier nog nooit van gehoord.

Kortom: een futloos zaakje.