Pol

De geforceerd sfeervol bedoelde menukaart wekte al enig argwaan en deze gevoelens werden even later bevestigd toen mijn disgenoot de tomatensoep bestelde. Helaas, van de vier soepen die een hele pagina met krulletters nodig hadden om zich te presenteren, bleek alleen de kaassoep verkrijgbaar. Merkwaardig, want het was nog vroeg in de avond. Liever wat minder ‘Creativo’ kalligrafie op de kaart en wat beter voorraadbeheer, zou je zeggen. Dan maar de bruscettes. Niet slecht, maar bij lange na niet de aangekondigde sensatie. Weinig bijzonder, noch uitgebalanceerd, een beetje saai zelfs. Hetzelfde gold voor het hoofdgerecht, de ‘met prijzen bekroonde’ pasta met saffraan, rozijnen en honing. Kwalitatief absoluut geen blijvende herinnering en ook qua hoeveelheid een erg karig bordje. De nagerechten, tiramisu en chocoladetaart, weliswaar beter geproportioneerd en in ieder geval niet te zoet, maar de gedachte blijft overheersen dat je dat allemaal echt toch wel eens veel beter hebt gehad bij een Italiaan. Geen brood erbij – wat misschien een detail is maar wel een onmiskenbaar minpunt – en in plaats van kraanwater een exclusief ogende fles Italiaans bronvocht van bijna vijf euro. De prijs van de huiswijn, die overigens best lekker was, was ook al niet gering: bijna vijfentwintig euro. Een wat tuttige ambiance, ook wel een kwestie van smaak natuurlijk, maar wat is er nou treuriger dan een haardvuurtje dat door een beamer op de muur wordt geprojecteerd? Wat is het toch met dit soort restaurants? Alles ademt een quasi chique atmosfeer die kwaliteit doet vermoeden, maar uiteindelijk teleurstellend weinig inhoud blijkt te hebben. We besloten elders koffie te drinken. Vriendelijk in de jas geholpen, maar gedesillusioneerd, nog hongerig en bijna honderd euro armer verlieten wij de zaak. Dat was het echt niet waard. Geen aanbeveling, integendeel.