Club Satay in Leeuwarden

Al een tijdje benieuwd naar het eten in Club Satay, nu met de Xenos-bon (tweede menu gratis) een leuk opstapje gekregen om het dan eindelijk te proberen.

Bij binnenkomst al vrij matig, qua ambiance kan er veel verbeterd worden. Er is gepoogd het Warong idee neer te zetten, echter lijkt het alsof ze daar halverwege mee opgehouden zijn.

Na uitleg te hebben gekregen over het menu wat we zouden krijgen een Bintang besteld en om ons heen gekeken. Het eerste wat hierbij opviel was de magnetron die te zien en horen was vanuit het restaurant, geen beste eerste indruk moet ik zeggen. Maar als het eten ook smaakt als het niet 'vers' bereid wordt is dat logischerwijs geen enkel probleem.

De eerste gang bestond uit een sate, eenmaal vegetarisch en eenmaal met lam en kip. Opzich prima te doen, niet bijzonder. Een stuk sate/tofu met een standaard satesaus.

Op naar de tweede gang, deze bestond uit een 'soepje' waar de oliebellen in dreven en waar niet meer in zat dan 4 stukken taugé en een bosuitje.

Hierna aangekomen bij de proeverij plate. Deze was er eveneens eenmaal met vlees en eenmaal vegetarisch. Over deze plate ontzettend ontevreden; droog vlees, 'bami' als doorgekookt touw, weinig tot geen smaak aan de sauzen, op het vegetarische menu alleen tofu met een sausje, een ei wat eruit zag als een rubberen stuiterei (en wat ook zo smaakte): al met al dus zeker niet best.

Na dit aangeven te hebben bij de onervaren serveerster kwam de chef aan tafel om uit te leggen dat het vlees, wat te droog was om door te slikken, een kwestie van smaak was, dat hij nog nooit klachten had gehad, dat de tafel naast ons niet zo kritisch was, dat ze elk weekend vol zaten (enige indonesische restaurant in leeuwarden, hooguit 30 stoelen) en dat het gastenboek vol stond met tevreden reacties. Na van onze kant uitgelegd te hebben dat dit niks met smaak te maken had, maar waarschijnlijk met de magnetronmaaltijden, mochten we de eigenaar van het restaurant telefonisch contacten om te vragen hoe dit opgelost zou worden, aangezien de chef deze bevoegdheid niet zou hebben.

Hiernaast werd ons nog even fijntjes op het hart gedrukt door de hobbychef (eigen woorden) dat, taaie bami, droog vlees, een siliconen-ei en een smaakloze sensatie nou eenmaal de traditionele indonesische keuken is.

Door het feit dat de serveerster ons kan vertellen dat het eten niet dagvers is en dat het magnetrongepiep het ritme van de avond bepaalde, maakt ons duidelijk dat we voor de cuisine zeker niet naar indonesie hoeven te gaan. Gelukkig weten wij al beter.

Al met al een erg bijzonder avond, we hebben er zeker een mooi verhaal aan over gehouden, en een beetje trek ;)