Het Rechthuis aan den Amstel in Uithoorn

Heerlijk weer, zonnetje, dus even lekker lunchen bij Het Rechthuis aan den Amstel. We weten al van te voren wat wij willen eten. De één kroketten met brood en de ander een omelet met kaas en ham. Daar aangekomen is de zon net achter een wolk. Aan iemand die al bedienend rondloopt vragen wij of het tafeltje dat we kiezen wel schaduw heeft. De reactie is een moeizaam geïrriteerd gezicht, denk ik wel/weet ik niet/ wel een béétje schaduw. Maar goed, daar komen we vanzelf wel achter. We hebben de kaart al bekeken, omelet staat er niet op, maar wel roerei en uitsmijters, dus we denken dat dat wel goed moet komen. We geven door wat we willen drinken aan het meisje dat hierom vraagt en als ze wegloopt en wij nog aanroeren dat we ook wat te eten willen bestellen, roept ze al weglopend, nee, snaúwt ze al weglopend: Dat moet bij mijn collega!
Stom van ons, helemaal vergeten het reglement van het restaurant, met de bijbehorende pikorde, goed door te nemen voor we daar gaan zitten. Maar de collega laat op zich wachten. Geeft niet, het is druk, het terras zit halfvol en dat voor lunch, wij begrijpen dat. Na een stief halfuurtje zijn we aan de beurt om onze bestelling op te geven. Ik vraag meteen of zo’n ham/kaas uitsmijter (of roerei) ook om te zetten is in een ham/kaas omelet. NEE! Is het antwoord. Gewend als wij zijn aan frasen als ‘Nee, dat kan helaas niet’, of ‘Wij mogen helaas niet van de kaart afwijken’ (die hoe vervelend ook, het bedienend personeel niet verweten kunnen worden), verwachten wij dat er nog iets van uitleg zal komen en valt er dus een moeizame stilte. Als ik me realiseer dat er niets meer volgt, voel ik me wat bedremmeld, omdat ik blijkbaar een lastige klant ben voor deze vrouw. Beetje verbouwereerd wel, want als er toch roerei op de kaart staat en je gooit dat in de pan en je roert niet dan kom je toch al een heel eind richting een omelet, maar goed, wie weet wat de zwaarwegende achtergronden zijn voor de beslissing van het restaurant om niet in te gaan op variatie op hun thema. Dus om gauw de stilte goed te maken zeg ik ‘…nou, dan moet ik iets anders uit gaan kiezen’, waarbij ik al denk aan ‘dan-maar-uitsmijter-goed-drooggebakken’ of ‘dan-maar-een-club-sandwich’, maar het gezicht van het bedienend personeelslid ziende besef ik dat ik het daar vandaag niet meer goed kan maken en ik heb de vervelende karakterfout dat ik niet kan genieten van een hapje eten als ik het gevoel heb dat ik ergens te veel ben. Dus heb ik beleefd voorgesteld om het maar te laten zitten. Ík probeer namelijk altijd beleefd te blijven, want dat kan soms zo’n verschil maken.
Wij hopen dat we het het personeel van het Rechthuis niet te lastig hebben gemaakt op deze prachtige dag; wij zullen dat in ieder geval in de toekomst niet gauw meer doen. Nog even ter info: op de dag af wonen wij 40 jaar in Uithoorn en trouw als wij zijn kwamen wij geregeld in het Rechthuis en eerlijk is eerlijk: dat is jaren goed gegaan. Natuurlijk is de beslissing om hier een punt achter te zetten niet zo licht genomen als het lijkt. Natuurlijk doe je niet zoiets omdat er éénmalig een misverstand in de ober/klant-verhouding lijkt te zijn, zo kinderachtig zijn wij niet. Zoiets gebeurt al eens eerder, maar allá. Dan nog eens en nog eens. En vandaag was gewoon de spreekwoordelijke druppel, die maakt dat je je afvraagt waarom je al niet veel eerder hebt gezien dat de emmer overloopt.