Het Smaakhuis in Moordrecht

Bij het lezen van de recensie van mevrouw Annemieke, komt er bij mij een zeer zeldzaam voorkomende, maar niet te onderdrukken behoefte op om te reageren op deze recensie. Eerst iets betreffende de gerechten, maar vooral betreffende de ondoordachte opmerking over de kreukels in mijn overhemd. Dat zit me mateloos dwars.

Eerst even iets over de gerechten:
Het spijt mij dat mevrouw zowel bij de portobello als bij de inktvis de aanwezige aubergine, courgette, tomaat en ui niet heeft geproefd. Wanneer mevrouw alle ingrediënten als “paprika” wil omschrijven, is dat, ondanks de onjuistheid van deze conclusie, echter haar goede recht.

Het spijt mij evenzeer dat het Franse stoofpotje met de smaakbepalende mix van o.a. salie, knoflook en Provencaalse kruiden en met een saus van cognac en rode wijn door mevrouw niet als zodanig werd herkend en daardoor naar haar -echter ook hier volkomen onjuiste mening- wordt omschreven als "doodordinaire Hollandse hachee". Ik twijfel geenszins aan de culinaire vaardigheden van mevrouw, maar deze toch wel ondoordachte kwalificatie betreur ik.

Mevrouw schrijft vervolgens dat de lamspuntjes niet konden worden doorgekauwd. Dat is opmerkelijk, want alle borden zijn leeg naar de keuken teruggekomen.

Maar de belangrijkste oorzaak van mijn reactie is de opmerking over mijn gekreukelde overhemd.

Ik verblijf dagelijks vele uren in een rolstoel, moet mij dagelijks in en uit een auto hijsen om naar mijn werk te kunnen gaan en ’s avonds mag ik sinds kort binnenshuis voorzichtig met krukken lopen. Ik heb mij echter nog nooit gerealiseerd dat mijn overhemd door het verblijf in de rolstoel en het gedoe in de auto kan kreukelen en dat dit uiteindelijk een onbeschrijflijk grote gruwel is voor de gasten van Het Smaakhuis.

Ik bied daarom aan mevrouw mijn excuses aan voor mijn woeste wangedrag. Ik veronderstel nu dat menige gast door de kreukels in mijn overhemd volkomen ontgoocheld het pand heeft verlaten en zich daarna geruime tijd onder doktersbehandeling heeft moeten stellen.

Ik kan na 34 jaar horeca echt wel tegen kritiek en ik heb geleerd om niet op alles in te gaan wat oneerlijk of onjuist wordt beweerd. Ook ken ik de regel dat de klant koning is en dat zwijgen goud is. Maar ik heb ook geleerd om binnen één seconde aan te voelen of iemand met oprechte bedoelingen mijn zaak betreedt. Ik heb de indruk, eufemistisch geformuleerd, dat de recensie van mevrouw gestuurd en gepland en daardoor niet objectief is.

Het ongenuanceerd uitspraken doen over zo iets onvoorkoombaars en daardoor zo iets onbenulligs als een gekreukeld overhemd, getuigt van bewust zoeken naar zoveel mogelijk belastende opmerkingen over Het Smaakhuis. Zinloze, kant noch wal rakende kritiek. Maar ook pijnlijk!

Sta mij daarom toe om af te sluiten met het volgende:
Mocht de opmerking van mevrouw over de kreukels zijn bedoeld als pedagogische “afsluiting” van een in haar ogen bloemrijk negatief verslag over een culinair avontuur in Het Smaakhuis, dan kan ik niet anders concluderen dan dat deze “afsluiting” volkomen zinloos is geweest, maar echter wel duidelijk de vooringenomenheid onderstreept om een negatieve recensie te schrijven.

Het was voor mij ook een onprettige ervaring om te zien dat de gehele tafel en de vloer daaronder was besmeurd met gestold vet van de op de tafel staande kaars en dat er een grote plakkerige wijnvlek op de grond onder de tafel zichtbaar was.

Het is jammer dat mevrouw eindigt met het voornemen "Ik ga hier dus nooit meer eten".