Le Monde in Groesbeek

Onze derde avond in Groesbeek. Nadat het gekozen restaurant inmiddels de pijp aan Maarten bleek te hebben gegeven en een tweede keuze uitermate ongezellig oogde, zijn we na zo ongeveer een uur heuveltje op en heuveltje af te hebben gefietst toch maar neergestreken bij Le Monde.
Van buiten af oogt het erg gezellig met grote gasfakkels die ze zaak feeëriek verlichten. Maar eenmaal in de serre neergestreken blijken de Veltsins reclamelampen toch wel een ongezellig licht op de zaak - en vooral je tafeltje - te werpen.
Als de dames naast ons een gezelliger tafeltje verlaten, pikken we dat dan ook schielijk in. In het oorspronkelijke binnengedeelte van het restaurantje heb je overigens geen last van die vervelende neon-lampen.
De menukaart verraadt de oorsprong van het etablissement en biedt slechts een basale keuze aan gerechten: schnitzel, zalm, tilapia, biefstuk en een kipsate. Ook qua wijn twee keuzes: rood of wit. En wellicht heb ik de rosé daarbij over het hoofd gezien.
Het flesje rood a 15 euro wordt in een volkomen overbodige wijnkoeler geserveerd - overigens zonder enige vorm van koeling, dus puur voor de 'sier'. Wel een redelijk wijntje dat zijn horecaprijs meer dan waard is.
Ook de wijnglazen verdienen een schoonheidsprijs: fraai en stijlvol, en dat waar je hier in eerste instantie niet meer dan een 'horeca-bolletje' zou verwachten. Hulde! Puntje in het voordeel!
We besluiten de toast met gebakken champignons als vooraf je te nemen. De champignons zijn prima, niets op aan te merken, maar de aankleding kan beer: kneiterharde boter uit zo'n eenpersoons campingkuipje, de toast nog helemaal wit, maar wel duidelijk geroosterd. Ik zou daar zelf toch een beetje een 'kleurtje' aan hebben gegeven en de boter van zo'n Zeeuwse rol hebben gesneden en even wat op temperatuur hebben laten komen.Kost weinig tot niets extra ,maar de indruk is meteen veel 'luxer'. En als je maar zo'n beperkte keuze aan voorgerechten hebt, dan is het toch wel aannemelijk dat je een paar porties per avond verkoopt.
Mijn vrouw gaat voor de tilapia en ik voor de biefstuk. Het wordt met een minimale opmaak (een plakje komkommer en een plakje tomaat) geserveerd. Recht toe recht aan. Wel een meer dan volwassen schaal frites (met een prima portie mayo) en een keurige kom sla verse salade.
Als ik mijn bestek uit het papieren servetje wikkel zie ik tot mijn afgrijzen dat ik de biefstuk met een soort botermesje te lijf moet. Ik probeer het dapper, maar ik ben de biefstuk meer aan het uitknijpen dan aan het snijden. Ten einde raad vraag ik dan maar of er ook een steakmes in de zaak is en - het moet gezegd - de vriendelijke dame komt meteen met een heel steak-bestek aanhollen. Ze excuseert zich meerdere malen dat er ook messen zijn die wel scherp zijn, maar mist daarmee nadrukkelijk het punt dat je met dit type messen gewoon geen biefstuk fatsoenlijk kunt verorberen.
De tilapia is verder prima, maar ook hier geldt dat er weinig culinaire uitdaging uit sprak.
De rekening is keurig: net even over de vijftig euro voor twee voor- en hoofdgerechten en een keurig flesje wijn.
Kortom: Le Monde heeft nog wel wat stappen te maken voor het zich een volwaardig restaurant mag noemen. De bediening is vriendelijk, maar heeft geen idee waar het mee bezig is, enkele details kunnen zonder noemenswaardige kosten worden verbeterd, en de aankleding van de gerechten kan iets minder 'basic'.
Ik zie ons hier morgen niet nog een keer gaan eten, maar over een jaar of zo zou ik zeker nog eens terug gaan om te zien of ze de juiste stappen gemaakt hebben. Tenslotte moet me wel van het hart dat ik wel gewoon 'lekker' gegeten heb en ik me gelet op de rekening ook zeker niet bekocht voel.