Villa San Martino in Oud-Heverlee

Eerste indruk: mooie locatie in een groene omgeving. Het restaurant binnen is niet zo mooi, met oubollige kunstlederen banken in de erker. Helemaal niet zo gezellig, met veel te luide muziek ook.
De ober die ons bediende had een enorme drankkegel en kon het ook niet laten om de mannelijke gasten te betasten. Hand op de schouder, op de arm...
We namen het suggestiemenu. Dit was lekker, zonder meer. De porties aan de kleine kant. Voor mij net voldoende, mijn man is echter met honger van tafel gegaan. We moesten ook zelf vragen of we een glas wijn konden hebben en wat water. De glazen zelf roken alsof ze al jaren hadden staan stof vergaren.
Toen de kok ons hoofdgerecht bracht en wij geen bestek meer hadden zei hij zonder meer dat we maar een een mes en vork van de plaatsen naast ons moesten nemen. Daar lag alles wat we nodig hadden... Na het afrekenen wilden we vertrekken en gingen naar de bar. De ober (ondertussen dronken) gaf ons een slap handje waarop ik onze jassen vroeg. Hij: mevrouwtje kom hier eens kijken welke uw jas is, wat ik met tegenzin deed. Er hingen enkel nog de jassen van mijn man en van mij! Ik: maar allez meneer, wat is hier nu moeilijk aan? Er hangen maar 2 jassen meer. Hij: Ben je lastig? En nog eens: Ben je lastig? Dan hoef je hier nooit meer te komen. Mijn man noch ik hebben hier op geantwoord en zijn zwijgend buiten gegaan.
De ober is ook buiten gekomen en heeft ons achterna geroepen: Jullie zijn 2 mooie hoor! Tr... dat je bent! Kon het niet nalaten om te antwoorden: Meneer is dit Italiaanse gastvrijheid? Zijn antwoord: Dit is Belgische gastvrijheid, k.r.e.n.g dat je bent, t.r.u.t... Waarop wij wijselijk niet meer geantwoord hebben en vertrokken zijn.