Den Overkant in Riel

Na bijna een jaar opnieuw uitgenodigd om bij d'n overkant gegeten.
Een beetje op safe gegaan na een eerdere ervaring.

Om de mensen die mij uitgenodigd hadden niet teleur te stellen dus niet gevraagd om een andere light-frisdrank dan cola-light of rivella maar meteen maar spa-rood besteld.

Voorgerechtje: pasteitje met hertenragout. De Vol au Vent was van uitstekende kwaliteit, mooi stevig millefeuille gebak, een compliment voor de bakker. De ragout was goed gevuld, gaar (niet melig) en goed van smaak maar zo ontzettend dik en dof alsof hij dagen doorgekookt was. Het was wel heel erg veel.

Als hoofdgerecht gekozen voor gemarineerde varkenshaas met rode kool. De serveerster vroeg keurig of ik de varkenshaas nog een tikkeltje rosé wilde hebben. De vraag was uitstekend, de uitvoering toch minder, het vlees was helemaal grijs. De vraag of ik een keuze wilde maken uit het standaard aanbod sausjes (stroganov, peper, champignon, knoflook of pinda-saus) verraste me. Ik had toch een gemarineerd vlees en hoopte dat die marinade voldoende sappigheid en smaak zou geven. En ik verheugde me op de rode kool. Kennelijk worden alle borden standaard opgemaakt want naast een enorme berg salade drijvend in dressing lag één, met een ijsschep geschept bolletje rode kool. Die rode kool was lekker maar het was in verhouding tot het vlees en de berg salade zo weinig dat je het eigenlijk niet op de kaart zou moeten vermelden. Het vlees zou best een sausje kunnen gebruiken alleen zou ik nu, achteraf nog niet weten wat ik zou moeten kiezen bij rode kool. Het hoofdgerecht werd wel geserveerd met heel erg veel aardappelkroketten. Mijn tafelgenoten waren kennelijk gewend aan Rielse porties dus meer dan de helft van de aardappelkroketten verdween toch uit mijn schaaltje. Maar serieus, wie eet er nou 10 aardappelkroketten? Ik ben zelf een stevige eter maar meer dan 5 krijg ik er echt niet weg.

Op het menu stond een mysterieuze "Paardenmop" als dessert. Mijn vraag of het zoiets als een Tartuffo was kon de serveerster niet beantwoorden. Toen ik een tartuffo beschreef klaarde haar gezicht op, ja, de paardenmop was zoiets als een tartuffo. "weer wat geleerd" was het vrolijke commentaar. (klopte ook alleen was de buitenkant niet bepoederd met cacao maar gecoat met chocolade). Behalve de grote tartuffo-achtige ijsbol lag op mijn bord nog eens een bol vanilleroomijs en twee toeven (toefje is echt niet het juiste woord) slagroom. Gelukkig was de eetlust van mijn tafelgenoten weer de oplossing. Deze chocoladebom naast de Dame Blanche op de kaart voegt niet zoveel toe. Vanille-ijs met chocola geeft hetzelfde smaakpalet.

Al met al was het minder rampzalig dan een jaar geleden. Ik denk dat de aanwezigheid van de uitbaatster zeker een drijvende kracht voor de bediening is.

Wat me zeker opviel was dat ik waarschijnlijk de enige zeikerd in de zaak was. De overige gasten genoten volop van "lekker veul vur wèènig" en ik had toch maar een sausje over mijn vlees moeten kiezen. Typisch een geval van eigen schuld.