Piet

Na een goed lopende zaak in Amsterdam, Ouderkerk aan de Amstel en Laren is café/restaurant Loetje ook neergestreken in Overveen. In een lommerrijke omgeving en op een mooi (kruis)punt. Het wat ingeslapen hotel/restaurant Roozendaal met vaste clientèle heeft een ware opvolger. Er is rigoureus en smaakvol verbouwd, maar helaas volgepropt met tafeltjes waardoor je soms nauwelijks je kont (tussen de tafels) kunt keren.

Tijdens het openingsweekend was het een drukte van belang. Van zoveel bezoekers en eters had de voorganger van Loetje alleen maar durven dromen. De wereld stond in Overveen op z’n kop!

Door de grote drukte werd ik wel geprikkeld; ik raakte geïnteresseerd en nieuwsgierig. Wat was nu het geheim van Loetje in Overveen? Wat zat erachter dit Loetje concept? Een altijd zo’n rustig maar goed restaurant Roozendaal in transformatie? Waren het bussen vol Amsterdammers en Amstelveners die werden aangevoerd? Waar kwamen al die gasten toch ineens vandaan?

Wat me dus te doen stond was deze Loetje verblijden met een bezoek. Pas dan zou ik staat zijn het mystieke van deze tent te ontwaren. Dus ben ik op een zaterdagavond maar een keer een vorkje gaan prikken.

Rond zeven uur stiefelden we met z’n drieën naar binnen. Ik had nog geprobeerd te reserveren maar dat doen ze niet.

Bij binnenkomst werd ik meteen ondergedompeld in de drukte: een volle tent en een nog vollere bar met wachtende eters. Na aanmelding werden we voorzien van een nummer (?) en ook wij werden naar de bar gedirigeerd natuurlijk. En op afgepaste toon kregen we te horen: “Uw wachttijd bedraagt minimaal 60 minuten”. Het leek de NS wel!

Normaal keer ik direct weer om als ik in zo’n tent kom, maar om het geheim van Loetje te kunnen ontdekken probeerde ik mij toch maar op een barkruk te hijsen. Het eerste biertje en wijntje konden worden besteld.

Aan de bar de kun je zaken meestal goed overzien. Onophoudelijk bleven mensen met en zonder kinderen en soms honden binnenkomen. In rap tempo wordt er de bestelling opgenomen, geserveerd en voordat je het weet staan ze met de rekening bij je aan je tafeltje. Let wel: tafeltje! Want van tafel kun je nauwelijks spreken. Twee borden en twee glazen en de tafel is vol. Ze hebben het hier uitgevonden: een tafeltje met een diameter van amper een meter voorzien van 3 en soms zelfs 4 stoelen. De rechthoekige tafeltjes hebben een oppervlakte van amper 1 vierkante meter en staan op een afstand van 30 centimeter van elkaar. Zeker geen tent om een avondje gezellig te eten én eens intiem met elkaar te kletsen. Als er een prijs zou komen voor omzet per vierkante meter gemeten aan de doorloopsnelheid, dan wint Loetje hem zeker.

Maar wat bezielt mensen toch om meer dan een uur te wachten voordat ze te eten krijgen? Wat mankeert toch zo’n naar biefstuk smachtende massa?

Normaal worden we al ongeduldig als we ergens een paar minuten wachten. Of dat nou in een supermarkt is, in een rij bij het postkantoor of een incheckbalie op Schiphol. Maar waarom dan wel bij Loetje eindeloos wachten voor een simpele hap? En aan de bar gaan hangen en je vol laten lopen met paar rondjes bier of wijn (altijd goed voor de omzet)? Wat zit daar achter?

Ik kan bijna niet anders concluderen dan dat het volk dat bij Loetje komt een tikkeltje masochistisch is ingesteld. Wie laat zich toch zo behandelen? Wie gaat er bijna anderhalf uur wachten voordat ie aan tafel mag terwijl normaal gesproken men bij het eerste het beste restaurant onmiddellijk weer rechtsomkeer maakt na het aanhoren van zo’n mededeling?

Toegegeven: de zaak zat vol met “wanna be” eters. U kent ze wel: interessant doen en er hard lachend bij willen horen.

Al met al is Overveen verrijkt met een Van der Valk in een heel eigentijds en origineel jasje. Het eten, dat wil zeggen de biefstuk, is goed. Daar is niks op aan te merken. De rest is niks bijzonders. En mensen die rondbazuinen dat het zo bijzonder is, die hebben geen verstand van eten en ontberen een gevoel van eigenwaarde.

Piet.