Carla

Op deze donderdagavond bleek dat beide zonen elders zouden zijn. Op facebook zag ik dat restaurant De Jong (begin januari 2013 geopend) nog wat tafeltjes open had staan, dus smste ik echtgenoot of hij zin had daar ‘s avonds te gaan eten. Dat had hij wel. Tegen achten wandelden we het restaurant, gelegen onder de Hofbogen, zoals ze in Rotterdam genoemd worden, binnen. Prettig licht, hoog en ruim, eerst de bar en een half wandje met aan de andere kant nog wat tafeltjes, de open keuken en daarachter weer de enorme toiletgroep. Het doet allemaal vriendelijk en open aan.
We mochten een tafeltje voor twee uitzoeken en begonnen met een glaasje Cava. Ze hebben hier een wijnkaartje op een bruin papiertje, maar wel leuk gevouwen. De tafeltjes zijn gedekt met stof met daarover heen een vierkant van dat papier wat je ook wel bij de Chinees ziet. Op zich wel slim, scheelt weer veel wasserijkosten, maar ik ben er niet heel kapot van, vooral niet omdat op den duur de randen gingen krullen en ik telkens het papier moest terugvouwen. Maar dat is allemaal persoonlijk natuurlijk. We gingen voor het eten, want in zijn vorige restaurant had Jim de Jong ons al laten zien dat hij kan koken.
De Cava, een Brut Mas Masia, was in orde.
Na enige tijd verscheen er wat lekker brood met een miniem plakje boter en wat zout met een lepeltje.
Het menu, althans de keus tussen vegetarisch of met vlees/vis werd ons uitgelegd en we kozen beiden voor het menu mét. Omdat we niet direct een wijn op de kaart zagen die ons beviel besloten we ook tot het wijnarrangement. Wat je hier - zo zag ik later op de rekening - overigens gewoon per glas betaalt en wat dus geen vaste prijs kent als geheel.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Soave Superiore DOCG, Sandro de Bruno, Colline de Ronca. Een nogal simpele wijn vonden we. Water overigens komt hier gratis in glazen flessen, vriendelijk!
Na een vrij lange tijd - dat zou de avond uiteindelijk kenmerken, we wandelden om 8 uur binnen en konden pas rondom half 12 vertrekken - kwam het voorgerecht.
Terrine van varkenskop, appel, saus van vogelmuur, gerookte mayonaise, komkommer. Vrij vettige rondjes - nauwelijks zichtbaar eerlijk gezegd - terrine van varkenskop kregen we met een voor mij niet prettig mondgevoel. Erbij een saus van vogelmuur dus, maar omdat ik de smaak van vogelmuur niet kende zei me dat niet heel veel. Gerookte mayonaise, die ik lekker vond, opgerolde komkommersliertjes waar verder zo te proeven niets mee was gedaan en nog wat krokantjes van desem. Ik vond het erg jammer, maar ik was om het vriendelijk te zeggen bepaald niet overtuigd. Integendeel, ik vond het een nogal teleurstellend geheel. Zelfs de appel had nauwelijks smaak, een zuurtje van Granny Smith alleen al zou het gerecht als geheel wel wat omhoog gehaald lijkt me zo.
De volgende wijn was een Domaine Jones, Côtes Catalanes, grenache gris. Een lekkere wijn! Overigens even een woordje voor de uitstekende bediening: vriendelijk, perfect op de hoogte van wat eruit de keuken komt, prima op de hoogte wat betreft de wijnen en attent over de hele linie. Pareltjes dus!
Het tweede gerechtje was prei. Prei op diverse manieren klaargemaakt. Een saus van prei, gebakken prei, gestoomde prei, schorseneer, saus van Comté en lavas. Ook nog twee stukjes zoete aardappel erbij op een crème van het een of het ander. Nu heb ik helemaal niets tegen prei en ook niet tegen lavas, maar kauwen op stengels lavas in een restaurant maak ik toch niet vaak mee. Bovendien miste ik eigenlijk toch wel - al was het maar miniem - een stukje vis. Ook qua smaak was ik weer niet overtuigd. Het voelde alsof het gerechtje er bijna was, maar toch miste er nog net iets. Helaas dus weer niet dat schot in de roos waar we op zaten te wachten en waarvoor we hier waren gekomen.
De volgende wijn, een rode, was een Shiraz Red Gold 06, Bushmanspad ZA en ook dit was een wijn die ons beviel.
Erbij na een vrij lange tijd, het glas was bijna leeg, het hoofdgerecht. Opgediend met een glazen cloche, waaronder rook een rol speelde. Het gerecht was dan ook licht gerookte duivenborst. Erbij wortel. Als spaghetti, als crème en gebakken, pied bleu-paddestoelen (paarse ridderzwam dus), zuring, een saus van de duif en als zuurtje, waardoor dit gerecht eindelijk geheel op smaak kwam, besjes van de duindoorn. Zelfs aan wat korreltjes zeezout was gedacht. Alle onderdelen van het gerecht bevielen me, met name de besjes van de duindoorn vond ik echt iets toevoegen (het zo hard nodige zuurtje wat ik in de vorige gerechten gemist had). Het enige jammere was dat de duif bij het stukje bot wat er nog aan zat niet gaar was en dus naar lillerig. Omdat ik daar als laatste kwam, viel me dat denk ik extra op. Maar: het beste gerecht tot nu toe van deze avond. Door de besjes.
Bij het dessert konden we kiezen uit zoet of kaas. Op mijn vraag of wellicht even verteld kon worden wat het dessert was kwam een kordaat ‘nee’, dus ik koos voor kaas. Echtgenoot voor zoet. Ik gaf aan dat ik graag een mooie witte wijn (droog!) bij mijn kaas heb en na overleg met de kok kreeg ik een glas La Bastide de Saint Dominique, een mooie viognier uit de Côtes du Rhône.
Het bordje kaas erbij bevatte drie stukjes kaas. Brugse Blomme, Salers en wat Shropshireblue. Goede kaasjes, dus ik was tevreden.
Echtgenoot kreeg een glaasje Rivesaltes. Domaine des Chênes. Erbij het zoete dessert. Een coulant van chocolade gevuld met pastinaak. Erbij toffee, crème van de crunch (noot) en crunch van noot en hij was redelijk tevreden. De pastinaak kon hem niet erg bekoren, maar ook dat is persoonlijk, want hij is van kindsaf aan licht allergisch voor knolgroenten. Het zag er wel aardig uit, dat dan weer wel.
We zagen gezien het late tijdstip af van koffie en na het betalen van de rekening verlieten we restaurant De Jong.
Goede bediening, vriendelijke ambiance, maar aan de gerechten moet nog flink gesleuteld worden. Laten we het er voorlopig maar op houden dat de kok zijn avond niet had.

Ole was naar Pinkpop en we zouden hem en een vriendin van hem ophalen bij station Landgraaf nadat het festijn was afgelopen. Uiteraard wilden we daar een leuke maaltijd aan vastplakken en wat bleek, Slagmolen in Opglabbeek was open op deze Tweede Pinksterdagavond. De rit ernaar toe had nog wat voeten in de aarde, onze zuiderburen zitten er niet mee om hele wegen af te sluiten, dus via vreselijke boerenweggetjes bereikten we uiteindelijk de zeer idyllisch gelegen watermolen met de schitterende tuin.
We besloten het aperitief, een glaasje Delamotte champagne, te gebruiken op het terras, maar de maaltijd toch liever binnen, want er waaide een fris windje. Je kunt hier kiezen tussen Delamotte en Bollinger en wij wilden Delamotte wel eens proeven, want volgens mij kenden we die niet. Een tafeltje voor de tas werd overigens direct aangeschoven, attent.
Bij de champagne wat knabbels. In een beker wat bladerdeegstengels met kummel en rozemarijn. In al hun simpelheid lekker en - en dat zou de hele maaltijd hier kenmerken - perfect uitgevoerd.
De chef zelf kwam ons de kaarten overhandigen en vertelde dat alles op de kaart voorradig was en wenste ons een fijne avond. Voor een impressie van de kaart en de menu’s verwijs ik naar de website. Nu we er toch waren besloten we het Slagmolenmenu te nemen met bijpassende wijnen. Uiteraard ook water, bruisend en plat.
Een amuse verscheen. Eentje in drieën, zoals zo vaak tegenwoordig. Rechts op een koekje van parmezaan schuim van tomaat met paprika met een lekker geleitje erop. In het midden een hoorntje van ijs van olijf met olijfkruim en links tenslotte tonijn op Oosterse wijze met wasabi en soja. Alledrie erg lekker, mooi hoog op smaak.
Na enige tijd dachten we dat we wel binnen gevraagd zouden worden, maar nee, er kwam nog een amuse. Een kroketje van varkenswang op crème van peterselie met lauwwarme ansjovismayonaise. Heerlijk! Voor de mayonaise vond ik erg lekker, maar ik ben dan ook een groot liefhebber van ansjovis.
De uitstekende bediening onder leiding van de vrouw des huizes vroeg ons hen het restaurant in te volgen en het was een verrassing in de mooie lichte ruimte te komen met veelal ronde tafels. Aan de achterkant - wij zaten er naast - nog het rad van de watermolen, gewoon leuk om te zien en voorin is een deel van de wand open, zodat je zicht hebt op de keuken, waar frank en vrij wordt gewerkt. Je maakt soms wel mee dat het doodstil is in open keukens in restaurants; hier wordt gewoon gepraat en gelachen en zeer geconcentreerd gewerkt, een genot om te horen en te zien. De inrichting is verder mooi licht, fijne lampen hangen er aan het vrij lage plafond, zodat je tenminste goed kunt zien wat je eet, dat vind ik prettig.
Water kwam op tafel, broodjes werden ons aangeboden. Die broodjes werden gedurende de avond telkens opnieuw vers gebakken, heerlijk. Echtgenoot heeft ervan genoten.
De eerste wijn werd door de uitstekende en enthousiaste sommelier ingeschonken. Een Riesling van Georg Bauer, Rauenthal, Rheingau, het meest noordelijk gelegen wijngebied van Duitsland. Een fijne frisse Riesling zonder zoetje.
Hij paste uitstekend bij het eerste gerecht. Tartare van rund met kaviaar.
Op een spiegel van prachtig krokante piepkleine en flinterdunne aardappelrondjes lag een flinke toren van uitstekend aangemaakt (alle bekende ingrediënten en flink wat mayonaise) tartaar van het beste rund wat te krijgen is. Erop een mooie laag kaviaar, die uit België komt. Uit Turnhout om precies te zijn. Mooi ploppend en heerlijk zilt. Een uitstekend uitgevoerd gerecht, mooi vol van smaak, bijzonder klassiek, maar daarom juist zo lekker.
De Riesling werd doorgeschonken bij het tweede gerecht en eigenlijk vonden we dat wel zo prettig, we moesten tenslotte nog een heel eind rijden later op de avond en de wijn beviel ons goed.
Het tweede gerecht was Salade van kreeft met appel. Op een rechthoekig bord kregen we een flinke hoeveelheid perfecte stukken kreeft met ertussen mooi zachte plakjes appel (Jazz) en erover heen een heerlijke, licht zoete mayonaise. Fantastisch hoor dit gerecht. De chef kent zijn klassiekers en weet ook dat je ze perfect moet uitvoeren en dat lukt hier uitstekend. De wijn ging hier goed bij, de frissigheid hield zich uitstekend tegen het licht vettige van de mayonaise.
De tweede wijn was een Mas Champart, Saint Chinian, een wijn die hoog in zijn promillage zit, wat je niet vaak meer ziet tegenwoordig. Een fijne blend van Viognier, Roussanne, Grenache Blanc and Bourboulenc, een wijn waar ik van hou dus.
Op het bord deze keer een gerecht waar ik in het bijzonder nieuwsgierig naar was: Gegratineerde koningskrab met champagnesaus. Mooie stukken perfecte Koningskrab kregen we met groene asperges, peterseliewortel, toefjes ingekookte bisque, minizeekraal en een fantastische gegratineerde champagnesaus. De kok let niet op de calorietjes zal ik maar zeggen. Een wederom perfect uitgevoerd gerecht, mooi hoog op smaak en in alle onderdelen perfect bij elkaar passend. Complimenten wat mij betreft.
Bij het volgende gerecht schonk de sommelier ook de Mas Champart en daar hadden we geen enkel bezwaar tegen. Op het bord (ook van Stockmans, het is werkelijk een hype dus) kregen we gegrilde tarbot met asperges. Een perfect stuk tarbot, uitstekend gegrild met erbij witte asperges, uiteraard perfect van garing. Erbij nog schuim van asperge en toefjes crème van asperge met een cresje erop en aan tafel werd een heerlijke, licht rinse saus met bieslook bijgeschonken, die het al perfecte gerecht werkelijk àf maakte. Wederom zeer klassiek, maar zo perfect uitgevoerd dat het een genot is dit te mogen eten.
De rode wijn werd ingeschonken. Een Perticaia Montefalco 2008. Een wijn uit Umbrië, die ik meestal erg lekker vind, zo ook deze. Een blend wederom van Sangiovese 60%, Sagrantino 15%, Colorino 15% en Merlot 10% en wederom vrij hoog in zijn promillage.
Erbij het hoofdgerecht. Bressekip met portsaus. Na het geweld van de kaviaar, krab en kreeft relatief simpel, maar wel weer perfect uitgevoerd. Mooie, perfect malse, stukken kip troffen we aan met tuinboontjes, asperges, een fijne portsaus, toefjes puree met bieslook, her en der een cantharel en in een schaaltje apart nog een kroketje van het boutje van de kip met een saus op basis van bospaddestoelen en veel room en dan onderin nog een crème van erwtjes. Erg lekker, maar zoals gezegd: na het geweld van de andere gerechten wellicht ietsjes aan de simpele kant. Het kroketje vond ik ook een beetje aan de flauwe kant eerlijk gezegd.
Een dessertwijn werd ingeschonken. Een Domaine des Chênes Rivesaltes Tuilé 2005. Een bijzonder prettige dessertwijn met een diepe smaak en een bijzonder lange afdronk, erg lekker dus.
Erbij eerst een pré-dessertje. In een bakje schuim van yoghurt met erop een quenelle ijs van violetjes en een krokantje van violetjes. Prachtig lila van kleur (komt er op de foto wat bekaaid af helaas) en erg lekker bij elkaar. Helaas vergat ik een foto te maken, maar dat was geen punt, ik kreeg gewoon een nieuw schaaltje. Vreselijk aardig vond ik dat.
Het ‘echte’ dessert was een klassieker waar de kok om bekend staat. Dame Blanche.
En wat voor Dame Blanche. Er wordt een leeg bord neergezet met erop wat wit poedersuiker. Dan komt er een kok voorbij met een flinke bak ijs en schept daaruit een enorme bol, die je op je bord krijgt. Fantastisch fijn vanille-ijs. Dan komt er een dame voorbij met een overheerlijke, heel lichte, chocoladesaus, die daar flink wat lepels van over je ijs schept en tot slot krijg je een grote bak met lichtgeslagen heel licht gezoete room op tafel, waarvan je naar wens kunt pakken. Fantastische gewoon! Bovendien is er nog een naservice als je dat wenst wat bij echtgenoot het geval was. Ik moest wel passen, de maaltijd was voor mij al copieus genoeg. Maar een heerlijk dessert, zo’n echt verwendessert, leuk!
In een glas nog van die flinterdunne opgerolde koekjes, waarvan de naam me nu even is ontschoten, maar ook die waren van uitzonderlijke kwaliteit.

We waren toe aan de koffie. Prima espresso hier met drie heerlijke friandises en als klap op de vuurpijl kwam men nog langs met een tableau met daarop ijslolly’s, waarvan we allebei de witte variant namen, want die was gevuld met rode vruchten.
Een absoluut verwenadres hier. Zeer klassiek, maar tot in de perfectie uitgevoerd en dan is het geweldig genieten dus.

Op deze zondagmiddag reden we zijn drieën naar Kaatsheuvel, naar restaurant De Molen. Het restaurant stond al wat langer op mijn lijstje en ik zag dat er nog een tafel vrij was om te lunchen in het kader van de restaurantweek. De reviews waren goed - gelukkig laat De Molen de reviews gewoon staan, dit in tegenstelling tot flink wat restaurants die blijkbaar niet tegen kleine kritiekpuntjes kunnen, die ik als normaal beschouw, omdat je tijdens de restaurantweek nu eenmaal toch een wat ander publiek treft. Dat restaurants het daardoor nodig vinden om van hun gewone kwaliteit af te stappen vind ik dan weer een ander verhaal. Overigens stapt De Molen geenszins van hun gewone kwaliteit af, in tegendeel zelfs.
Parkeren kan hier op eigen terrein en de deur zwaaide al voor ons open. Een hartelijk welkom dus. Via de hal en de bar/lounge werden we de buitenste ring om zomaar te zeggen van de molen binnen geleid. Een fijne ronde tafel kregen we en we konden de schitterende molen met een ruime opzet mooi bekijken. Mooi onderhouden is alles hier.
Professioneel en vriendelijk personeel ook.
Een glaasje champagne wilden we wel. Pommery hier. Erbij direct wat hapjes. Als eerste reikte de vriendelijke bediening op een gevouwen zwart servetje een ciabatta met tartaar van tomaat en villa magra (olijfolie) uit. Lekker en fris. Vervolgens kwamen er drie bakjes/plaatjes op tafel. Een éclair met oude geitenkaas en een gel van kersen en aceto. Leuk detail hierbij was dat de gel van kersen in de vorm van twee kersjes was. Overigens een erg lekkere eclair. Verder kroepoek van zuurkool met een dip van gerookt spek, ook bijzonder smakelijk, vooral door de mooie diepe smaken van zowel de zuurkool en de dip, terwijl het geheel toch zeker niet vettig overkwam. Leuk dus.
We kregen een toelichting op het driegangenmenu, met daarbij de mogelijkheid tot uitbreiding van het menu met een tussengerecht. Dat wilden we wel. Een wijnarrangement was ook mogelijk, maar we wilden graag de wijnkaart even bekijken. Een mooie, uitgebreide wijnkaart, lichtjes aan de kostbare kant. We spotten een mooie Chenin Blanc, een Bernard Series, Bellingham, Franschhoek, 2011. Een schitterende Chenin Blanc, die ons uitstekend beviel.
Water kwam, brood kwam (zuurdesembrood met 30% meel van de eigen molen, wel wat hard gebakken, bij het openscheuren van het brood zat zo ongeveer de hele tafel onder de kruimels), boter en olie stonden al op tafel en een mooie amuse verscheen.
Een langzaam gegaarde eidooier met crème cru. Een mooie veeg crème cru met erop die perfect gegaarde, in de mond nog lopende, eidooier, waarop een flinterdun krokantje van koffie lag. Fantastisch van smaak natuurlijk. Erbij wat haringeitjes, een emulsie van peterselie en wat ijzerkruid en een peperige olijfolie. Een prachtige amuse vond ik het.
Nóg een amuse kwam. Anchodina (sardien op ansjoviswijze gegaard) met mierikswortel, radijs en tai-soi (tai soy dus, wat Chinese of knoflookbieslook is). Een heerlijk stukje vis troffen we, met erbij ijs van mikan (een citrusachtige), crème van mierikswortel en radijs. Weer een erg mooie amuse met mooie smaken.
Het voorgerecht betrof twee bereidingen van coquille met handgerolde couscous, ras el hanout en bloemkool.
De eerste bereiding verscheen op een mooi rond bord. Rauwe coquille met structuren van bloemkool (crème, waarvan één keer in een schitterende schelpvorm), salade van couscous met koriander en munt, zoutzuur gemarineerde komkommerrolletjes en yoghurt. Schitterend om te zien en ook erg lekker van smaak, zowel in combinatie als apart. Mooie zachte, maar toch uitgesproken smaken.
De tweede bereiding kwam wat later en dat was een gebakken coquille met wederom structuren van bloemkool, deze keer schuim, een geblancheerd plakje en aan tafel er nog overheen geraspt, ras el hanout die duidelijk proefbaar was en wederom wat couscous, deze keer alleen met munt. Weer een hele andere bereiding, maar vergelijkbaar lekker van smaak. Erg mooi gepresenteerd weer.
We gingen door met het tussengerecht. Gebakken schelvis met zwarte olijf, artisjok barigoule en gemarineerde beukenzwammen. Op een emulsie van taggiasche olijven lagen het schuim van de barigoule bereiding, de gemarineerde beukenzwammetjes, het mooie stukje gebakken schelvis, de artisjok en een krokantje van artisjok. Erbij nog wat olijfolie en wat yoghurt om het geheel te vervolmaken. Alweer een uitstekend gerecht met perfect bij elkaar passende smaken. Knap!
Het hoofdgerecht verscheen eigenlijk in drieën, maar uiteindelijk aten we het wel in één keer op. Allereerst kwam er een mooi groot bord met op de bovenkant mousseline van knolselderij (bij echtgenoot van pastinaak, zeer attent), chips van de huid van de kip, ravioli gevuld met truffel en kip, een merengue van eiwit, gevuld met een lopende dooier. Onderin nog wat Taggiasche olijfjes.
Daarna verscheen voor mij een klein barbecuutje met erop op een papier drie stukjes poussin, voor beide heren eenzelfde bbq met erop zes stukjes poussin en voor ons alledrie een tang. Het was de bedoeling om de stukjes niet te lang te laten bakken, zodat ze niet te ver zouden garen. We pakten ze dus direct beet en lagen ze op het bord.
Erbij in een kannetje wat bleef staan nog een mooie jus van rode wijn en zo maakten we dus eigenlijk zelf het gerecht compleet. Een geestig idee. En een lekker gerecht, vooral de bijgerechtjes vond ik deze keer erg lekker, hoewel de poussin mooi mals en mooi van smaak was.
Ook hier had ik een prachtige kaaswagen zien staan en weer namen dus gewoon kaas. We kregen een uitleg over de wagen en maakten alledrie onze keus.
Voor mij werd dat Epoisses, Langres, Camembert au Calvados, Reypenaer, een geit en een stevige gorgonzola. Erbij op een lepeltje een gelei van rode wijn, een tak gedroogde druiven en wat Kletzenbrood. Voor de heren nog wat truffelhoning, waar ze zeer over te spreken waren. Prima kazen waren het uiteraard.
Ook het dessert kwam in twee sessies. Het betrof structuren van peer en karamel.
Het eerste schaaltje bevatte peer, een stukje met limoen geinfuseerde peer, crumble van hazelnoot en ijs van boerenmelk. Erbij een heerlijke gel van karamel maakte het geheel compleet. Erg lekker!
Het tweede schaaltje bevatte mousse van peer, diverse structuren van peer en yoghurt, waaronder spongecake, witte chocolade en krokante spongecake. Erbij in een apart kannetje een fantastische saus van gezouten karamel, die mooi in het rondje van de mousse van peer werd geschonken en ook dit kannetje bleef op tafel en was aan het eind helemaal leeg. Ik ben niet echt van de zoete desserts, maar als er gezouten karamel bij komt kijken, sta ik als eerste in de rij. Geweldig lekker!
Bij de uitstekende espresso kwam nog een aantal lekkernijen. Allereerst mousse van pure chocolade met karamel. Donut gevuld met mokka, compote van appel met appelgel als een mooi balletje/appel gepresenteerd en noga. Alle vier geweldig lekker, ik heb zelfs de noga gegeten, terwijl ik dat normaliter maar een taaie boel vind. Erbij nog een minidessertje op een mooi plaatje. Chiboust van citrus met crumiel. Mooie citrusstructuren, heel verfrissend en wederom erg lekker.
Bij het betalen van de rekening kregen we nog twee waardebonnen. Tegen inlevering van de bon ontvangen we een 6 gangendiner voor 2 personen voor de prijs van 99 euro. Ik weet zeker dat we van deze aanbieding gebruik gaan maken, want ik vond het bijzonder smakelijk bij De Molen. Om zeker naar terug te keren!
Het enige jammere, maar ik begrijp het wel, is dat De Molen na maart geen lunch meer op zondag heeft.

Hoewel ik me iedere keer weer opnieuw voorneem om gewoon niet mee te doen aan restaurantweken en andere landelijk georganiseerde horecatoestanden kon ik me ook deze keer niet bedwingen. Wel vond ik dat we deze keer naar restaurants ‘moesten’ waar we nog niet eerder zijn geweest.
Dat werd voor de zaterdagavond l’Etoile in Gouda. Vele, vele malen langsgereden, af en toe gedacht dat we er misschien toch maar eens heen zouden gaan, maar het is er nooit van gekomen. De uitstraling is nu ook niet heel erg bijzonder en ook de ligging vind ik niet erg prettig. Ik vraag me ook altijd af hoe je er nu in de zomer op het dakterras zit, maar wellicht ga ik dat nog eens meemaken.
Enfin, parkeren is een dramaatje, dus gewoon de parkeergarage maar in. De entree is via een halletje, waarna je langs de kapstok (waar we zelf onze jas ophingen) in de wijnbar komt. Daar was de ontvangst vriendelijk en men vroeg of we een aperitief in de wijnbar wilden drinken. Dat wilden we niet, het was vrij druk in de bar, we wilden liever een aperitief aan tafel.
Een wat kleine ronde tafel kregen we in het verder vriendelijk ingerichte restaurant. De stoelen zitten wat mij betreft niet heel erg lekker, na een paar uur zelfs licht onprettig.
Een glaasje champagne wilden we wel. Dat werd ingeschonken aan de bar, maar toen ik vroeg wat voor champagne het was werd bereidwillig de fles gehaald. Nicolas Feuillate, een prettige frisse champagne.
Een bakje met de bekende grote groene olijven met pit kwam erbij en dat was het voor enige tijd.
Uiteindelijk kregen we het restaurantweekmenu uitgereikt, waarvan ik er eentje mocht meenemen Een driegangenmenu met de mogelijkheid om het uit te breiden met een gerechtje. Keuze uit maar liefst vier gerechten: een vis-, een vlees-, een vegetarisch- en een kaasgerecht. Keus uit 6 witte wijnen per glas, 1 glas rosé, 5 rode wijnen en 6 dessertwijnen of een wijnarrangement met 3 of 4 glazen, beide ook in BOB-uitvoering.
Wij bekeken echter de wijnkaart en besloten tot een bekende van ons, de Limoux Toques & Clochers met op het etiket de naam van het restaurant en van de eigenaar. Leuk en uiteraard lekker, zoals altijd.
Een amuse verscheen. Eentje in tweeën. Een bavarois van knolselderij met een krokantje van mosterd en een broodpudding met parmezaan en truffel. Allebei verrassend lekker.
Water kwam. Bruisend voor twee heren en voor de andere heer en mijzelf een karaf ijswater.
Het eerste gerecht kwam. Tonijn & Vongole. Tartaar van tonijn met bulgur, Granny Smith, zoetzure komkommer, vongole en mayonaise van dashi.
Op een rondje aangemaakte bulgur lag de goede tartaar van tonijn, met erop wat zoetzure komkommer en kruidjes. Links de zeer smakelijke mayonaise met dashi en rechts een plakje gelei van dashi en soja. Een viertal schelpjes met de vongole lagen daar weer naast met erop zoals men het noemde vegetarische kaviaar, die gemaakt bleek te zijn van soja met wat kruiden erop. De tartaar en de mayonaise vond ik lekker, de bulgur ging wel, de vongole waren oké, maar de balletjes van soja vond ik persoonlijk wat minder. Een pure sojasmaak alleen kan me niet echt bekoren. Het idee is wel lollig vind ik.
Het tweede gerecht was een extra gerechtje. De drie mannen hadden eensgezind gekozen voor de Iberico & Jus. Spaans Iberico varken gestoofd met du Berry linzen, Hollandse bloemkool en jus. Een vrij donker bord met alle genoemde ingrediënten kregen ze met erop als lichtpuntje nog wat geschaafde bloemkool. Ze vonden het overigens alledrie heel erg lekker, zowel apart als in combinatie.
Ikzelf wilde graag de Corvina & Kreeft en ik kreeg een filet van koningsvis met een crème van pompoen en een kreeftenvinaigrette. Een goed gebakken stukje vis op wat quinoa en brunoise van groenten, waaronder pompoen, omgeven door wat kreeftenvinaigrette. Op de rand van het bord nog een veeg crème van pompoen om het gerecht compleet te maken en ik was tevreden.
Het hoofdgerecht was Rund & Knoflook. Op lage temperatuur gebraden medaillon van het Black Angusrund met gekonfijte Hollandse aardappel, kidney beans, seizoensgroenten en een jus van gesmoorde knoflook. Het is dat men het een medaillon noemt, maar het leek op een stooflapje. Niets mis mee verder, want het vlees was mooi zacht en ook lekker. Erop de kidney bonen, wat ik eigenlijk wel een beetje een rare combinatie vond, ernaast de seizoensgroenten, wederom brunoise geserveerd en een lekkere jus. De gekonfijte aardappeltjes waren ook lekker en wederom waren we tevreden. Een mooie crème waarin duidelijk tomaat en paprika te proeven waren viel ons ook nog op.
Het dessert tenslotte was een fijne frisse verrassing. Yoghurt & Citroen. Luchtig taartje van Siciliaanse citroenen met ananascompote en sorbet van boerenyoghurt en verse dragon. Het taartje was heerlijk luchtig en fris, de compote was prettig zurig en de sorbet was leuk omdat de dragon duidelijk te proeven en te zien was. Een geslaagd dessert. Erbij ook nog een koekje van grenadine.
We sloten af met espresso, waarbij nog wat koekjes kwamen. Een beetje vreemd aantal voor vier personen, maar ach, een kniesoor.
Samenvattend vind ik l’Etoile een vriendelijk restaurant waar vriendelijk gekookt wordt.

Eindelijk was het weer zover. Op de een of andere manier kwam het er telkens maar niet van, maar nu dus wel.
Nadat we hadden ingecheckt in het zeer aangename hotel Messeyne en ons wat hadden vermaakt in de lounge reden we met een taxi naar Table d’Amis. Veel te lang geleden was het.
De ontvangst door allerlei nieuwe dames en heren was vriendelijk, Sofie was er deze avond helaas niet. We kregen - ik zou bijna zeggen ons vaste tafeltje, een tweetje, schuin tegenover de keuken. Matthieu kwam even snel zijn keuken uit om ons te begroeten en later op de avond konden we gelukkig nog even fijn bijpraten.
Een aperitief wilden we wel. Ik graag het huisaperitief, Crémant de Luxembourg, Gales, Private Cuvée, met crème de Mûre met enkele druppels wodka. Nog steeds erg lekker. Echtgenoot wilde wel een glaasje champagne en die is hier van Doyard, Cuvée Vendémiaire, Premier Cru. Een fijne champagne vond hij het.
Erbij direct drie hapjes.
Een velouté van pompoen met schuim van spek in een mooi klein bekertje, met erop nog wat kruim van spek en direct herkenden we weer de hand van de meester. Formidabele smaken, verfijnd en toch heel aanwezig, heerlijk!
Erbij een makaron gemaakt met St. Bernardus-bier gevuld met foie. Hier hetzelfde weer: het bier was uitstekend te proeven, de makaron was perfect en de foie paste er perfect bij.
Verder nog kalfskop met erop een toastje waarin oud bruin verwerkt is en ook dit hapje was weer fantastisch. Hoe blij kun je toch worden van zo’n mooi klein hapje!
Het laatste hapje was een profiterolle met gezouten karamel en Reypenaar en ook hier was de smaakbalans absoluut geweldig.
Dit zijn nu hapjes waarvoor je terugkeert.
Wat overigens goed te zien was in de zaal: afgeladen vol en zelfs in het loungegedeelte zaten mensen te eten. De bediening had het er heel druk mee, wederom viel het me op hoe geweldig de witte en de zwarte brigade op elkaar zijn ingespeeld, bijzonder knap. Geen hiaat te bekennen.
Dat mooie bakje met het heerlijke huisgebakken brood en gezouten boter kwam op tafel en we bekeken de kaart.
Uiteraard kozen we het menu Terroir. Voor de kaart verwijs ik zoals gebruikelijk naar de website.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Patricius Tokaj, 2011, Hárslevelü, dry száras. Een typische Furmint, voor ons wat aan de lichte kant. Het gerecht erbij echter....gebrande coquilles, port en bessin met karnemelkkaas en koolrabi, bouillon van geroosterde inktvis was superbe. Een gerecht in tweeën. Op een bord de gebrande coquilles, absoluut perfect van cuisson, eronder een schitterende saus van postelein, mosterdzaadjes her en der, kaas van karnemelk, chips van aardappel en kruidjes en linten van rammenas. Perfecte smaken en texturen bij elkaar. Zo waren de chipjes van aardappel bijvoorbeeld koud, wat toch weer onverwacht is.
In een mooie kom ernaast tagliatelle van pijlinktvis met erop een aantal geschonken bouillon van gerookte pijlinktvis. Ik kan bijna niet duiden hoe intensief deze smaken waren. Zo ontzettend lekker en zo ontzettend diep van smaak, werkelijk fantastisch. Voorzover het al niet het geval was, was nu de toon weer geheel gezet. Dit zou een avond van bijzonder genieten worden.
De volgende wijn is een bekende voor ons. Een Chileense Amayna. Een Sauvignon Blanc, eentje die we op prijs stellen, want hij heeft behoorlijk wat diepte.
Erbij een topper van de avond, de Bretoense kreeft geglaceerd met biet en rode ui. Een zeer kleurrijk bord met perfecte stukken kreeft in boter gebakken met een heerlijke lichtzoete smaak en reducties van biet en rode ui. Fantastisch vond ik het. Boterzachte kreeft, heerlijke aardse smaken van de biet met de rode ui en dat alles paste ook nog eens perfect bij elkaar. Je moet er maar opkomen.
De derde wijn was een Bartinney, Stellenbosch, 2011, Chardonnay en ook deze wijn vonden we lekker. Niet te vet, maar mooi strak.
Erbij alweer zo’n geweldig creatief gerecht. Gegrilde steenbolk met bloemkool, geraspt en geroosterd. Nu had ik nog nooit gehoord van steenbolk, maar men vertelde dat de vis lijkt op wijting. Googelend echter kom ik erachter dat de steenbolk tot de kabeljauwachtigen behoort. In ieder geval kregen wij een mooi stukje gegrilde steenbolk met erop krokantjes van gepofte rijst. Erbij de geschaafde en daarna gegrilde bloemkool (fantastisch, niet alleen om te zien, maar ook om te eten) met erop een prachtig paars poeder, wat gemaakt is van rode kool en veenbessen. De saus erbij, die enorm hoog en diep van en op smaak was, is ook van steenbolk. Verder nog toefjes crème van bloemkool en ook nog wat chipjes van bloemkool. Wederom een schitterend gerecht.
De vierde wijn, een San Giovanni della Sala, Orvieto 2011, beviel ons ook zeer. Ik hou zeer van de grechettodruif en in een blend als deze komt hij eigenlijk extra goed tot zijn recht.
De uitstekende bediening kwam met een soort glazen kan, waarop een filter van papier was gezet. Ter plekke werd er een bouillon van alleen paddestoelen in gegoten, zodat deze gefilterd werd.
Na enige tijd verscheen een bord met erop gegrilde en gefermenteerde champignons en pompoengnocchi. De gefilterde bouillon werd bijgeschonken en zo werd het gerecht: potagie van gegrilde en gefermenteerde champignons, pompoengnocchi, gecreëerd. Bijna overbodig zo langzamerhand om te zeggen dat ook dit gerecht ongelofelijk diep van smaak was. Zowel de bouillon als de champignons hadden dat diepe aardse en de pompoengnocchi, die mooi zacht was en zeker niet machtig gaf er iets zoetigs aan. Alweer erg mooi.
De wijn die het hoofdgerecht zou begeleiden was deze avond een Ribera del Duero, Tinto Ribón, Barrica 2009. Een fijne blend van Tempranillo – Merlot - Cabernet Sauvignon.
Het hoofdgerecht was melklam uit de Pyreneeën, winterwortel en geitenmelk.
Weer een gerecht in tweeën. Op het bord schitterend gebakken lam, saus van Trompet de la Mort, winterwortels en crème van yoghurt van geitenmelk. Ook nog een prachtig stukje buikspek van het lam, perfect klaargemaakt en wederom waren we diep onder de indruk.
Van het tweede gedeelte van het gerecht vielen we stil van bewondering. In een rond schaaltje kregen we een fantastische aardappelmousseline met eronder flink wat compote van de bout van het lam. Zo mals en zo vol van smaak en zo goed passend met de mousseline, werkelijk schitterend vonden we het. Wat een smaakkunstenaar is Matthieu toch!
Zoals ieder zichzelf respecterend (sterren)restaurant heeft ook Table d’Amis inmiddels een kaaswagen en het werkt echt! Zodra mensen de kaaswagen zien, willen ze kaas. Wij dus ook ;-).
Maar liefst 7 mooie stukjes kaas (veel Belgische natuurlijk) zochten we uit, erbij voor allebei een glaasje van de witte Stellenbosch, die er prima bij paste en wederom waren we erg tevreden.
Gelukkig waren we er nog niet, want de dessertjes van Martijn zijn ook altijd hoogtepunten hier wat ons betreft.
We dronken de Stellenbosch gewoon lekker door en het eerste dessertje kwam. Rabarber en witte chocolade. Een mooi bordje kregen we met - kortgezegd - een tube van witte chocolade met rabarber en rozen. Erbij diverse structuren van witte chocolade en rabarber en de tube was schitterend geparfumeerd met rozen. Een echt mooi dessert.
Het tweede dessertje was Stasegemse boter en melk. Een zo mogelijk nog mooier bordje met ijs van boter, gedroogde melk, crumble van melk, melkkaramel, en huisgemaakte yoghurt. Ik schrijf het nu even kort op, maar ik kan nauwelijks beschrijven hoe fantastisch de smaken bij elkaar kwamen en hoe fantastisch lekker het ijs en de melkkaramel waren. Een dessert om van te dromen werkelijk.
Het derde dessertje en de laatste volgens ons was geroosterde peer met lijnzaad. Hoe simpel klinkt dit. In een glas kregen we ijs van gebrande peer met een crumble en en een krokantje van lijnzaad. Geweldig lekker weer. Zo knap om zulke geconcentreerde smaken te krijgen, complimenten!
Tot onze verrassing kwam er uit de keuken nog een extraatje van Martijn. Een dessertje in ontwikkeling. Alles rondom mout. Het zijn ook enorme bierliefhebbers hier. Later op de avond zagen we nog de schitterende bierkaart die ze hier voeren! Maar goed het dessertje in ontwikkeling dus. Het ging om een pannenkoekje van mout met erop een quenelle van ijs van zuurmout, waarbij dan aan tafel nog een sabayon van Pannepot bier bij komt. Schitterende smaken alweer, waarbij mij vooral de zoet/zout-combinatie opviel en erg beviel. Sterker nog, ik ben er dol op. Dank je wel Martijn!
Bij de goede espresso nog drie geweldig heerlijke zoetigheden, waaronder een prachtig chocoladetaartje om te delen en diep diep tevreden sloten we deze fantastische maaltijd af.
We hebben nog een hele tijd nagepraat met Matthieu en diep in de nacht rolden we ons bed in, waar we nog eens de hele avond de revue lieten passeren en het er zeer over eens waren: Table d’Amis is en blijft ons absoluut favoriete restaurant in België. Het eten is een droom, de sfeer is heerlijk losjes en iedereen heeft plezier in zijn werk. Fijn om te zien!

Onderweg naar Kortrijk om te dineren bij mijn favoriete Table d’Amis, heel terecht bekroond met zijn eerste ster, wilden we ook nog wel iets lunchen. In eerste instantie had ik een ander restaurant gereserveerd, maar ik ben overgestapt op Ardent. De kaart daar sprak me enorm aan.
Parkeren is in de wijk Zurenborg nog geen enkel probleem. Ik begrijp volkomen waarom dit inmiddels een wijk to be is, ondanks het wat druilerige en koude weer was het er ook nu al gezellig. De caféetjes waren goed bevolkt en in de diverse restaurants zaten ook mensen te lunchen.
Na de lunch zagen we nog een lading chassidische Joden naar de Synagoge wandelen, waarmee het beeld van de wijk compleet is.
Ardent is een leuk, klein restaurant. Mooi minimalistisch ingericht met in totaal ik meen 28 couverts. We mochten een tafeltje uitzoeken en kozen voor een tweetje langs de wand, voor de bar.
De vriendelijke mannelijke bediening, die de lunch geheel voor zijn rekening nam, bood ons een aperitief aan. Veel keuze in champagnes, in gin-tonic, maar ook een fijne Cava. Een Jané Ventura, Xarel-lo Macabeu, die ik bijzonder prettig vond. Om te onthouden tijdens onze Spanjereizen het komende jaar.
Erbij huisgebakken brood met ongezouten boter (zout en peper stonden op tafel) en een bakje met een crème van butternut-pompoen en parmezaanse kaas. Erg lekker deze crème, vooral in het begin. Later tijdens de maaltijd kwam het metalerige wat parmezaan soms krijgt als je het wat langer laat staan wat naar boven. Wat niet wegneemt dat ik het een origineel smeerseltje vind.
We bekeken de kaarten en omdat er één voorgerecht was wat ik absoluut wilde proeven - dat had ik thuis al bedacht - vroegen we een kleine glimp van het 4- of 5-gangenverrassingsmenu. Voor details en prijzen verwijs ik zoals gebruikelijk naar de website.
Nu was het best een leuk menu, maar het gerechtje was er niet in opgenomen, zodat we besloten à la carte te eten. Waarbij we verrassend eensgezind waren.
Maar eerst verscheen er nog een amuse. Leuk gepresenteerd op een rechthoekig lang bord met voor allebei twee plakjes gerookte eendenborst en een toastje met paté van varken en wat coulis van peterselie. De plakjes eendenborst waren erg lekker, zeker ook met wat peterseliecoulis. Het toastje van mooi bruin brood was op zich al erg lekker, maar ook de mooi romige paté van varken vonden we erg lekker.
De wijnkaart is niet heel groot, maar wel mooi en zeer prettig geprijsd, zoals wel vaker in Belgische restaurants. We kwamen uit op een fles Domaine Bachelet - Monnot, Maranges 1er Cru, la Fussière, Bourgogne, 2009.
Ons voorgerecht was dus het gerecht waar ik zo benieuwd naar was. Buikspek/octopus/witte bonen.
Een schitterend bord kregen we. Erop gelakt buikspek, witte bonen met knoflook, kort gebakken octopus en toefjes crème van pickles. Op het buikspek ook nog gemarineerde ui (gemarineerd in witte wijnazijn, cayennepeper en selderijzout) en links op het bord wat poeder van het koraal van coquilles. Een fantastisch gerecht! Het buikspek was perfect, geweldig van smaak, de octopus boterzacht en prachtig van structuur. De gemarineerde ui maakt het helemaal af, net zoals de crème van pickles. Prachtig zo’n zuurtje erbij! Het poeder van het koraal van coquilles had een overweldigende coquillesmaak, geweldig knap vond ik dat. Bijzonder mooi dus!
Ons hoofdgerecht was wilde bosduif/kalfszwezerik/seizoensgroentjes. Wederom een mooi opgemaakt bord kregen we met erop twee flinke stukken bosduif, een mooi stuk zwezerik, gebakken zwammen, gesmoorde savooiekool, witloof, toefjes crème van knolselder en een aan tafel bijgeschonken saus op basis van kriekbier. Wederom een uitstekend klaargemaakt gerecht. De duif was voor mij ietsjes te wild, maar echtgenoot smulde ervan. Ik was dan weer bijzonder te spreken over de fantastische structuur van de zwezerik en over de saus op basis van kriekenbier. Ook de groentjes vond ik erg lekker. Wederom waren we erg tevreden.
Hoewel we eigenlijk voldoende gegeten hadden konden we het niet laten om toch nog wat kaas te nemen. Ook bij de kaas paste de witte Bourgogne prima.
We kregen een bordje met vier kaasjes. Een harde uit Zwitserland, een Soumartin, een geitje en wat Bleu d’Auvergne. Mooie kaasjes, prima geaffineerd en erbij nog een mooie plak getoast vruchtennotenbrood. De kaasjes waren erg lekker, maar ook mijn snee brood heb ik helemaal opgegeten, want die was fantastisch lekker.
We sloten de lunch af met espresso. Van Nespresso hier met erbij nog een drietal snoepjes en ietsjes later kwam er nog een madeleine, warm uit de oven en die was heerlijk.
Zeer tevreden verlieten we Ardent. Absoluut een adres om te onthouden.

Op zaterdag 9 februari gingen we alweer op pad. Ditmaal was ons doel Hilversum. We zouden overnachten in hotel Villa Trompenberg en vandaar met een taxi naar restaurant Robert gaan, waar een vriend van ons zijn zestigste verjaardag zou vieren.
Dat ging allemaal prima, hoewel er een enorm pak sneeuw viel in de middag, waardoor heel Hilversum er bijzonder kerstkaartachtig uitzag.
Het hotel was gerieflijk, de taxi kwam op tijd en we waren dus op een vriendelijk moment in het restaurant. Mooi gelegen in de bossen dit restaurant Robert, een vriendelijke ontvangst met direct een glaasje wijn. Uiteraard vele felicitaties voor de bijna-jarige en het feest kon beginnen. Uiteindelijk waren we met een behoorlijk groot gezelschap, ik meen rond de 60 personen en werd het bijzonder gezellig.
De zwarte brigade vervulde hun taak met verve en letten erg goed op dat iedereen een gevuld glas had en de maaltijd kwam in de vorm van een soort walking-diner. Fijne kleine hapjes dus.
Allereerst liepen ze rond met bladen met drie verschillende amuses, waarvan ik me er eentje nog erg goed herinner. Dat was namelijk een glaasje met eendenlevermousse, rauwe ham en framboos en de smaken pasten prima bij elkaar. Ook de andere twee glaasje, eentje gevuld met ik meen een garnalensalade met wat haringeitjes en de andere met een frisse selderijsalade waren erg lekker.
Het eerste voorgerechtje kwam na enige tijd. Een zalmbonbon, gevuld met forel. Gerookte forel wel te verstaan. Een flinke bonbon ook nog eens, dus eigenlijk dacht ik dat we het bij één voorgerecht zouden houden, maar dat was niet het geval. Erbij nog wat echt erg lekkere kerstomaatjes in partjes met een basilicumdressing en ik was er erg tevreden over. Hoe blij kun je worden van een prima kerstomaatje midden in de winter tussen de sneeuw.
Het tweede voorgerechtje was een carpaccio van gerookte eendenborst, geserveerd met frambozensaus. Nu is de frambozensaus me wat ontgaan, hoewel ik het wel een fijne frisse dressing vond, maar de plakjes gerookte eendenborst waren erg lekker. Ook het garnituur van onder andere veldsla, biet, komkommer, gemengde sla en een krokantje van het een of het ander vond ik erg lekker. Puntjes voor restaurant Robert dus.
We gingen door met een soepje. Een mosterdsoepje, geserveerd in een koffiekopje, dus een perfecte hoeveelheid. Ook dit soepje kon me bekoren en dat terwijl ik eigenlijk geen liefhebber van mosterd ben. Maar dit was een mooi fluwelig soepje met een lichte mosterdsmaak.
Na de nodige speeches met veel grappen en grollen waren we toe aan de hoofdgerechten.
Het eerste bordje wat verscheen bevatte zeebaarsfilet, geserveerd met een saus van witte wijn. Prima gebakken zeebaarsfilet met een fijn krokant velletje kregen we, erop flink wat kruiden en cressjes en eronder de witte wijnsaus. Ook een lekker gerechtje.
Na enige tijd – het lijkt misschien allemaal wat veel, maar het was een lange, maar bijzonder gezellige avond – verscheen er nog een bordje. Hierop ossenhaas, geserveerd met roergebakken groente. Perfecte ossenhaas, mooi medium – knap voor zo’n grote groep – met een rode wijnsaus erbij. Wat groentjes en erop een krokantje van ik meen rauwe ham. Ook gewoon lekker. En allemaal soepel rondgebracht, het was duidelijk dat het restaurant met dit soort grote gezelschappen geen moeite heeft.
We sloten het menu af met een petit Grand Dessert. Framboosjes, bramen, vanille-ijs, chocoladesorbet en iets met framboos nog op een rechthoekig bord en ook hier was ik tevreden over. Lekker fris en niet te zwaar.
We sloten af met een goede espresso waarbij nog een leistenen plaatje met snoepjes kwam en iedereen was volgens mij tevreden over deze fijne maaltijd.
Het was een bijzonder prettige avond en het restaurant heeft daar zeker aan bijgedragen.

Op deze 8e februari reden we alweer in de sneeuw richting Nuenen. Ons doel was De Lindehof, waar we zouden gaan genieten van een Wagyu-diner. Ons bestond in dit geval uit de twee jongemannen en ikzelf, want echtgenoot had een verplichting in Utrecht. De ontvangst was weer vriendelijk en we kregen een tafeltje aan de zijkant van het restaurant. Het restaurant was overigens helaas niet geheel gevuld en ik meen ook dat niet elke tafel het Wagyu-menu heeft genomen. Wij wel. Een glaasje champagne wilden we wel graag, dat werd een Serge Mathieu, heerlijk. Erbij direct een glaasje met de bekende broodsoldaatjes met garnalen en de tandooridip, wat ik nog steeds erg lekker vind. Na korte tijd kwam de chef met zijn witte bonbon met topinamboer en espuma van chili, ras el Hanout brengen ook die was zoals gebruikelijk erg lekker. De herfstschaal van de vorige keer was vervangen door een winterse inhoud met ook weer andere hapjes. Deze keer een bara met tomaat en yoghurt - fantastisch lekker; een krokantje met saffraan en avocado - ook bijzonder smakelijk en een krokantje van mosselen en stokvis - ook al erg lekker! Vervolgens kregen we de crème van specerijen op onze hand gespoten en verscheen de bonbon met vadouvan en groene mango, die ik ook telkens weer erg lekker vind. Een nieuw hapje was het scheermes met aromaten, yuzu en nog wat, gepresenteerd op in een schaaltje op een zoutkorst. Ook al weer bijzonder smakelijk. Intussen werd de olijfolie in dat leuke ronde schaaltje geschonken, deze keer iets krachtiger, omdat deze eerder geplukt waren, aldus de uitstekende zwarte brigade en inderdaad vonden we hem erg lekker. Een nieuw schaaltje verscheen, schattig om te zien vond ik, met erin ossenstaart met crème van witte bloemkool en romanesco en een heerlijke massalatoets. Wederom erg lekker. Ook nog wat nootjes troffen we aan. Het laatste hapje was een mooie verrassing. Morjon sardien aangemaakt met tomaat, crème van rouille en een dressing van sesam en soja en een krokantje van gepofte aardappel. Allerleukst gepresenteerd in een sardineblikje en heerlijk gekruid van smaak. Ik ken de sardien niet, maar ik ga hem zeker eens kopen, erg lekker. Leuk hoe chef Bahadoer toch telkens zijn roots verwerkt in zijn gerechten. Iete, gastvrouw en sommelier, kwam de glazen vullen. Met twee wijnen deze keer. Het gerecht zou ook uit twee delen bestaan. Als eerste een glaasje Ine Mankai, gemaakt van rode rijst en heel prettig rokerig. Ernaast een glaasje Pouilly Fumé, Domaine Champeau, ter begeleiding van het foie-gedeelte van het gerecht. Het gerecht zelf bestond dus uit twee delen. Als eerste Asian Style Wagyu-tartaar met gerookte eidooier, rundermerg, Gillardeau-oester en kaviaar. De tartaar was fantastisch, zo ook de gefrituurde oester. Het merg, de eidooier en de kaviaar vervolmaakten het gerecht en ook het schuim van rijst en sake was er bijzonder smakelijk bij. Verwennerij vonden we het. Het tweede deel van het gerecht bestond uit terrine van ganzenlever met gel van gember, sesamkrokant, crumble van citrus en poeder van mierikswortel. Ook nog een toefje tartaar troffen we aan, wat Japanse radijs, zeer kunstig neergelegd en nog een krokantje van gember. Alweer een schitterend gerecht. Nu is Maurits niet heel dol op ganzenlever, dus dat schoof hij door naar zijn broer en tot zijn en onze verrassing kwam er speciaal voor hem een extra gerechtje. Hamachi op diverse manieren (gebakken en rauw) met een croute van koriander, een dressing van soja, en gelei van groene mango. Hij was er zeer over te spreken en wij vonden het bijzonder attent. De volgende wijn werd ingeschonken, een Grauburgunder, Muschelkalk, Spätlese Trocken, 2011. Een erg prettige wijn vond ik. Het gerecht erbij kwam weer op twee bordjes, maar nu complementair aan elkaar. Rechts aardse groenten - waaronder pastinaak, diverse wortelsoorten en biet - met truffel en een aantal tafel geschonken krachtige kalfsjus en links een steen met lauwwarme Wagyu rib-eye met truffel en paddestoel. In principe kun je de rib-eye op de steen geheel gaar laten worden, maar wij houden wel van dat boterzachte rode vlees en zoals verwacht was het fantastisch mals en net goed warm. Een erg mooi gerecht, zeker ook met de groentjes en de kalfsjus. Bij het begin van de maaltijd had ik aan Iete gevraagd of het mogelijk was dat ik de hele avond witte wijn zou drinken en dat was geen probleem. Ik kreeg dus een glas Chateau Pierre-Bise, le Haut de la Garde, Anjou 2008 ingeschonken, alweer een erg fijne wijn, die me prima beviel. Ole - want Maurits was de BOB vanavond - kreeg een glas Domaine Pascal Gasné, les Bremards, Chinon, Cuvée Prestige 2008 ingeschonken en ook hij was verguld met zijn wijn. Mooi licht. Het gerecht erbij was Shabu-Shabu, Wagyu procureur, taugé, krokant van aardappel, mihoen en pikante gerijpte soja. Verder nog wat paddestoelen en aan tafel geschonken bouillon van witte soja en laos. Hoog op smaak was die bouillon, lekker! De procureur was flinterdun gesneden, naar mijn smaak eerlijk gezegd iets te dun, hij voelde wat onprettig in de mond. Maar dat is puur over de textuur, de smaak was geweldig. Bij het hoofdgerecht schonk Iete voor Ole een Domaine de Janasse, Terre de Bussière, vin de Pays de Vaucluse en voor mij een Saint Aubin, 1er Cru, Hubert Lamy, les Frionnes 2008. Een erg lekkere Saint Aubin! Het hoofdgerecht bestond uit Wagyu-entrecôte van de bbq, bereidingen van kastanje, groene asperge, gedroogde tomaat en een saus van kastanje. In een apart schaaltje een hamburger met een basilicum-emulsie. De entrecôte was fantastisch, evenals de genoemde groentjes. Erbij verder nog wat artisjok, een krokantje van kastanje en jus en kaantjes van Wagyu, heerlijk! De hamburger paste prima bij de basilicum-emulsie, maar ik vond persoonlijk het broodje iets te droog. De jongens hadden daar helemaal geen last van, dus wellicht ligt het gewoon aan mij. In ieder geval een leuk idee. Bij het dessert kregen we een glaasje Muscat de Rivesaltes, Domaine Lerys. Een typische Rivesaltes vond ik. We kregen ook nog een glaasje van een absolute favoriet van Iete, een Hasensprung Huxelrebe Auslese 2010 en die vond ik werkelijk fantastisch. Ik begrijp ook helemaal waarom het een favoriet van haar is. Een heerlijke wijn, prettig fris. Het dessert van deze avond was baby-ananas van de bbq, massala-ijs, emulsie van laos en citroengras, malibu-gin-limoen-pastille, krokant van cassave, gedroogde laos, jelly marbré van ananas en kokos en marmelade van ananas. Hierover kan ik kort zijn: een absoluut fantastisch dessert met schitterend bij elkaar passende smaken en texturen. Om het bord bij op te eten, zo lekker. Maurits en ik wilden nog wel een espresso, Ole wilde graag een Ice Tea. Maurits en ik kregen er friandises bij. Ole niet. Maar we hebben gedeeld. De friandises heb ik in mijn vorige recensie uitgebreid besproken, dus daar zijn ze te lezen. Na het betalen van de rekening verlieten we weer diep tevreden De Lindehof. Dom genoeg ben ik vergeten afscheid te nemen van Iete, die ons deze avond bijzonder verwend heeft. Als je dit leest Iete, hoop ik dat je het me niet kwalijk neemt, de volgende keer zal ik beter op letten. Ik was een beetje moe van al het fantastische eten en de geweldige wijnen. Wederom: De Lindehof is mijn absolute favoriet in Nederland, om heel, heel vaak te bezoeken.

Op deze zaterdag zouden we gaan kijken naar het logeerappartement wat Maurits gedurende zijn stage in het oosten van het land mag gebruiken. Daar hoort natuurlijk een leuke lunch bij en zoals bekend zijn veel restaurants op zaterdagmiddag niet open. Ik verbaasde me over het aantal leuke restaurants wat ik tegen kwam en koos op basis van de menukaart en de website voor het restaurant van het Landgoed Montferland, Graaf van den Bergh.
Een telefoontje leerde me dat er ‘s ochtends een partij was, maar dat we vanaf 13.00 terecht konden in het restaurant. We waren er iets te vroeg en dronken ons aperitief in de lounge, waar later overigens nog een aantal lunchers kwamen. De beide mannen namen een glas Cava rosé en ik nam een glas witte wijn, een blend van Sauvignon en Colombard, omdat de uitstekende bediening had aangegeven dat er een licht zoetje in de Cava zat. De wijn beviel me.
Bij het aperitief kwamen bakjes met wat hapjes. Droge worst, toastjes met tapenade en groene en zwarte olijven en eigenlijk was alles erg lekker. We kregen de kaarten uitgereikt en het dagmenu werd ons toegelicht. Dat menu beviel ons, we wilden alleen graag als hoofdgerecht vis in plaats van ree en dat was geen enkel probleem. De wijnkaart is hier absoluut leuk en heel vriendelijk geprijst ook.
We kwamen - hoe kan het ook anders - uit op een Condrieu A.C. 2009 « Pagus Luminis », Louis Chèze. Na enige tijd werden we aan tafel genood en konden we het ruim opgezette restaurant bekijken. Warme tinten, prettige stoelen en een mooi uitzicht over de omgeving, want het Landgoed eindigt op een heuvel.
Boter, olie en zout stond al op tafel, we kregen een broodje, de heren kregen bruisend water ingeschonken en ik kreeg plat water uit een karafje met een schijfje citroen. De wijn werd geopend en die was natuurlijk erg lekker, dus we konden beginnen.
Allereerst kwam er een bordje met twee bakjes. Links een hamburgertje met dry-aged rib-eye en rechts een crumble met een mij onbekende Italiaanse blauwschimmelkaas met wat gemarineerde radijsstukjes. Beide amuses vond ik erg lekker. Mooi op temperatuur en prettig van smaak.
Het voorgerecht verscheen. Huisgemarineerde zalm met een kruidensalade, gepocheerd kwarteleitje en mayonaise verrijkt met saffraan. Ook hierbij wat gemarineerde radijsstukjes. De zalm was mooi zacht en fijn van smaak, de kruidensalade was lekker, maar had wat mij betreft een iets uitgesprokener vinaigrette mogen hebben en het gepocheerde kwarteleitje was uitstekend. Nog lauw en mooi lopend.
We gingen door met de specialiteit van de chef. Zachtgegaard varkenswangetje met jus van truffel, kruiden, aardappelmousseline en wat postelein. Een werkelijk schitterend zacht varkenswangetje (drie dagen gegaard op zeer lage temperatuur) troffen we aan, met een soort structuur van eisbein, eronder de aardappelmousseline, wat kruidjes en de in reepjes gesneden postelein. De jus erbij was lekker, maar truffel heb ik niet geproefd.
Als hoofdgerecht kregen we zacht gebakken kabeljauw met vongole, puree van pompoen, stukjes biet, een saus met saffraan, lamsoren en wat cressjes. De kabeljauw was perfect gebakken, de vongole waren ook lekker, zo ook de andere genoemde ingrediënten, die ook nog eens mooi met elkaar combineerden.
Erbij een grote bak gemengde kruidensla en een aardappeltaartje met rozemarijn en een toef komkommermayonaise, wat ik natuurlijk erg lekker vond. Het aardappeltaartje trouwens ook.
Het dessert bestond uit een lopend chocoladetaartje met parfait van witte chocolade en gepocheerde ananas en hierover kan ik kort zijn: erg lekker. Het taartje was mooi lopend, de parfait mooi romig en de ananas gaf een fijne frisse toets.
Bij de goede espresso kwamen tot slot nog wat snoeperijtjes, incl. een toef slagroom en na het betalen van de rekening verlieten we tevreden de Graaf van den Bergh. Een erg leuk en attent restaurant, mooi gelegen, uitstekende bediening en er wordt lekker gekookt. En de omgeving is schitterend.

Omdat de chef zo enorm enthousiast twittert over zijn creaties was ik al tijden van plan om eens in zijn restaurant te gaan eten. Pure Passie in ‘s Gravenzande. Het parkeren op eigen terrein ging niet meer, dus dat moest een stukje verderop. De ontvangst was vriendelijk en we kregen - zoals ook telefonisch was gemeld - een hoge tafel achterin het wel erg volle restaurant. Iets minder tafels zou wat ruimte bieden, zowel voor de bediening als voor de keuken. Een aperitief wilden we wel. Ons werd een huisaperitief uitgelegd: vlierbloesemlikeur met Cava en dat wilde ik wil. Zoon en BOB wilde een Ice Tea en echtgenoot hield het bij een Cava zonder toevoeging.
Of we brood wilden? Nu had ik al op Iens gelezen dat je hier moet betalen voor het brood en dat vind ik eigenlijk bijzonder ongastvrij, maar de mannen wilden wel brood, gewoon met boter en olie. Je kunt kiezen uit twee andere smeersels, waarvan er in ieder geval eentje met aubergine is, de andere is me eerlijk gezegd ontgaan. Vier ronde broodjes kregen we en een plateautje met ongezouten boter, een beetje olijfolie en zeezout. De kaarten werden ons uitgereikt, die we uiteraard bekeken, maar we wisten al dat we het Big Green Egg Menu wilden. Men kent hier drie verrassingsmenu’s (drie, vier of vijfgangen), een wijnarrangement van 6 euro per glas en een BOBarrangement voor 3.50 per glas, het BGE menu dus en de kaart. Leuke gerechten staan erop. Voor een verdere indruk verwijs ik zoals gewoonlijk naar de website. Als witte wijn kozen we van de wijnkaart een Les Faïsses Limoux Chardonnay Les Domaines Paul Mas, Languedoc, Frankrijk en de rode wijn werd deze avond een Amalaya Malbec Blend Bodega Colomé, Salta, Argentinië. De wijnkaart is niet heel uitgebreid maar biedt voor ieder wat wils. Tijdens het schrijven van deze recensie zie ik dat we een andere Viognier hebben gekregen (2.50 goedkoper, terwijl wel de volle prijs is gerekend), we dronken dus een d'A Viognier Domaine Astruc, Languedoc, Frankrijk. Een lekkere wijn, maar niet de wijn die we besteld hebben. Na een flink lange wachttijd, ik meen zelfs langer dan een uur, kwam er een amuse.
Voor zoon en mij in een glaasje een erwtensoep met schuim van katenspek en voor echtgenoot, die allergisch is voor knolselderij en dat had aangegeven een chutney van pompoen met zoetzure pompoen, geitenkaas en zwarte olijven. De erwtensoep was mooi hoog op smaak, het schuim van katenspek vond ik persoonlijk wat vettig.
Echtgenoot was tevreden met zijn pompoencreatie, die er ook mooi kleurig uitzag. Na wederom een lange wachttijd kwam het voorgerecht. Ik heb maar direct aangegeven dat het tempo wat ons betreft wel wat omhoog mocht, want ik vind wachttijden van langer dan drie kwartier tussen de gerechten onprettig.
Het voorgerecht was makreel (gerookt op de BGE met hout van 60 jaar oude whisky- vaten) met in citrus gemarineerde tomaat, zoetzure venkel, groene asperge (gegrild op de BGE) en gemarineerde kokkels. Links een rechthoek gerookte en geplukte makreel, aangemaakt iets lekkers, maar de rooksmaak bleef je prima proeven en rechts in een scheermes de groene asperge met erop de in citrus gemarineerde tomaat, de zoetzure venkel en enkele gemarineerde kokkels. Een lekker gerecht. Op tafel overigens lopers en helaas papieren servetten. Jammer, want stoffen servetten geven net dat beetje extra wat mij betreft. Ik weet ook nooit wat ik nu moet doen met papieren servetten, ik vind het een beetje raar om ze op schoot te leggen, want ze vallen natuurlijk altijd.
Het tweede gerecht was eendenlever (gegrild op de BGE) met hartige tutti frutti, huisgemaakt briochebroodje, macadamia noten en vinaigrette van olie en aceto balsamico. Een mooi stukje gegrilde eendenlever kregen we, prima van smaak en op de een of andere manier anders van structuur dan gewoonlijk, maar dus wel erg lekker. Erop en ernaast de gehakte nootjes. Erbij een nog warm briochebroodje, erg lekker, maar qua hoeveelheid net iets te veel en wat tutti frutti. Alweer een lekker gerecht. We waren toe aan de rode wijn en aan het hoofdgerecht. De wijn was lekker, echt een blend van o.a. Malbec.
Het hoofdgerecht was pianostuk (van M.R.IJ. rund Van Piet van de Berg uit Zoetermeer, gegrild op de BGE) met een taartje van knolgroenten, gerookte rode biet, puree van op de BGE gepofte ui en een eigen jus met paddenstoelen. Precies dat troffen we op ons bord aan, waarbij de jus met paddestoelen aan tafel werd bijgeschonken. Echtgenoot kreeg trouwens heel attent niet het taartje van knolgroenten, maar in plaats daarvan een truffelsaus en bloemkool en romanesco. Het knolselderijtaartje zag er mooi uit, maar had wat ons betreft iets minder al dente mogen zijn. Het vlees was schitterend, perfect van cuisson en geweldig zacht. Op alle borden lag nog wat gemengde salade.
Een dessertamuse verscheen. In een klein bloempotje een mousse van bloedperzik met erop een crumble van chocolade en amandel en wat cressjes met een honingsmaak. In aanleg erg leuk, maar de mousse van bloedperzik zou iets dieper van smaak mogen zijn. Maar het zag er leuk uit.
Het dessert tenslotte was appelcrumbletaart (gebakken op de BGE) met roomijs (gerookt op de BGE met houtsnippers van Jack Daniels vaten) en een espuma van kaneel. Een lekker appeltaartje troffen we aan met een heerlijke bol roomijs en in een glaasje nog een espuma met een heel duidelijke kaneelsmaak, perfect passend bij elkaar dus. Na nog een kort praatje met de enthousiaste chef waarin hij onder meer uitlegde wat het pianostuk precies was en hoe hij het verwerkte, vonden we het mooi geweest, het was bijna middernacht, dus we namen geen espresso meer. We betaalden de rekening en wandelden naar onze auto. Op de gerechten heb ik niets aan te merken, die zijn prima in orde, maar de kleine kritiekpuntjes die ik in de recensie noem zijn wel degelijk aanwezig wat mij betreft.

Op zondag 20 januari mochten we alweer op pad naar een prijswinnaar van Dining with the Stars en deze keer reden we naar mijn absolute favoriet in Nederland: De Lindehof. Het zou gaan sneeuwen en ijzelen en weet ik veel, maar niets kan ons natuurlijk weerhouden. De mannen parkeerden de auto en vanwege de kou wandelde ik alvast binnen, waar ik direct de chef hoorde zeggen ‘daar is Carla’. Nou, van zo’n welkom word ik dus helemaal vrolijk!
Toen we compleet waren kregen we een tafel in de erker en opeens viel mijn blik - dom van me, eerder gewoon niet gezien - op een heel geestig schilderij van Soenil, in prachtige kleuren. Uiteraard kreeg ik een uitleg over alle onderdelen van het schilderij en de toon voor de middag was weer gezet. Wat een gastvrij restaurant is dit toch. Een glaasje champagne wilden we wel. Mij viel op dat het opeens Ruinart was en op mijn vraag waarom dat zo was kreeg ik van de kundige sommelier als antwoord dat meer gasten dit ‘merk’ kennen. Wat ik me kan voorstellen natuurlijk, maar ik vind de Serge Mathieu toch ook wel heel erg prettig. Soenil ving dat natuurlijk weer op en lopende de amuses kwam hij met glazen Serge Mathieu, zo attent!
Direct werd er al een glaasje met de bekende broodsoldaatjes met garnalen en de tandooridip met kerrie neergezet en zoals altijd was dit weer een heerlijk hapje.
Aansluitend kwam de chef zijn bonbon van witte chocolade, bataat, ras el Hanout en chili-espuma brengen en ook die was zoals altijd erg lekker.
Hierna kregen we een schaal met een half bos erin, schitterend van kleur. Erin verwerkt drie hapjes. Links een quenelle van erwtensoep, krokant gemaakt met wat soezendeeg en erop een doperwtencrème, fantastisch van smaak. In het midden een kroepoek van cepes met wat veenbessencompote, ook mooi diep van smaak en een fijne combinatie en rechts een bolletje van pompoen met kerrie en piccalilly. Die laatste vond ik natuurlijk geweldig, fan als ik ben van piccalilly (en kerrie).
Op de hand kregen we vervolgens een crèmetje gesmeerd met kerrie en daarop werd een bonbon geplakt, gemaakt van groene mango en vadouvan, ook geweldig lekker.
Hierna kwam er weer een schitterend hapje. Op een mooi schaaltje kwam een kleurig geheel bestaande uit ijs van gemberbier, wortelcrème met garam masala, gember en foie. Een werkelijk schitterende combinatie vond ik dit.
We waren er nog niet, er verscheen nog een schaaltje met die geweldige rendang erin. Rendang met gefermenteerde witte kool en poeder van miso, een fantastische combinatie!
Het slot van de amuses was een minimalistisch bordje met een sushi van schaaldieren, crème van miso, een crunch van wilde gepofte rijst en chorizo en ik meen een compote van komkommer met papaja en mango. In ieder geval ook al weer erg lekker. Het hield maar niet op! We hadden de wijnkaart bekeken en besloten om eens niet het arrangement te nemen, maar voor wat flessen te gaan. Echtgenoot was benieuwd naar de Ossian uit Segovia, 2010. Een fijne wijn vond ik het. Water, brood, boter en olijfolie van Masia el Altet werd op tafel gezet en ingeschonken en het feest van het menu kon beginnen. Het eerste gerecht was Belgisch Blauw - Eendenlever - Pata Negra. Een gerecht in tweeën.
Op een bord tartaar van Belgisch Blauw met Pata Negra, zoetzure tomaat en structuren van radijs met een schitterend stukje gebakken eendenlever erbij, wat volgens mij weer zo’n attente verwennerij van Soenil is geweest. In ieder geval weer ontzettend lekker. Schitterende tartaar met wat Pata Negra, radijs in allerlei vormen, cressjes, komkommer etc. De gebakken eendenlever was uiteraard perfect gebakken en zoals ik schreef: ontzettend lekker!
In een schaaltje naast het bord kregen we terrine en ijs van eendenlever. De terrine werd omvat door pennywafeltjes. Het ijs van de eendenlever smolt op de tong, zowel door de structuur als door de smaak en eronder lag een crumble van roggebrood. Een absoluut verwengerecht. Iete, de gastvrouw, schonk nog even snel een wijn uit India voor ons in, die perfect paste bij de eendenlever. Nu ken(de) ik helemaal geen wijn uit India, ik wist niet eens dat ze er wijn verbouwden, maar deze was erg lekker. Een Viognier nog wel. Sula Vineyards, Dindori Reserve, Viognier 2012. Vanwege het niet helemaal droge karakter perfect passend dus bij de eendenlever.
We vervolgden met het tweede gerecht. Coquille - ossenstaart - peterseliewortel. Dat alles troffen we uiteraard aan. Erbij een fantastische kalfsjus en natuurlijk nog heerlijke krokantjes erbij, echt een heerlijk gerecht.
In een glas als extra van Soenil erbij een nieuwe vinding van hem: bouillon van sjalot, espuma van aardappel en wat truffel. Pure verwennerij weer en een geweldige smaakcombinatie en ook belangrijk: mooi licht. We gingen door met een extra gerechtje wat we konden kiezen.
Zwezerik - bloemkool - gerookte eidooier. Een mooi bord om te zien met mooie stukjes perfecte zwezerik met diverse structuren van bloemkool en romanesco, topinamboer, jus van boleten en in het midden een prachtige gouden gerookte eidooier, wat natuurlijk een mooie smaakexplosie in de mond opleverde. Ook erbij hazelnootjes, want de combinatie bloemkool/hazelnoot is perfect, aldus de chef, en daarin heeft hij groot gelijk! De Ossian was op, dus we gingen door met een fles Avanthia Godello, ietsjes lichter dan de Ossian, maar ook erg lekker.
Het hoofdgerecht kwam. Duif - gefermenteerde knoflook - zwarte peper. Duif dus met een gekonfijt pootje, mousseline van aardappel en gefermenteerde knoflook, bitterbal van gekonfijte duif, diverse groentjes en sjalotjes, jus met zwarte peper en als extraatje een bakje met zo’n geestig rolletje, wat na het begieten met warm water een vingerdoekje wordt. Heel attent. En een erg lekker gerecht. Perfect klaargemaakte duif natuurlijk en de mousseline had die heerlijke zachte knoflooktoets die je krijgt door het fermenteren. Op de duif nog lekker wat gehakte nootjes, die het geheel compleet maakten.
Echtgenoot en ik wilden eigenlijk wel graag kaas in plaats van dessert en dat was natuurlijk gewoon mogelijk. Iete presenteerde de mooie kaaswagen en we maakten onze keus.
Erbij als garnituur geschaafde peer met amandeltjes en wat stroop, wat zoete moesjes, heerlijke gezouten noten en stroop en ook nog een vruchtenbroodje. Onnodig te zeggen eigenlijk dat het prima kaasjes waren.
Zoon wilde wel graag het zoete dessert. Rode biet - bittere chocolade. Structuren van rode biet en bittere chocolade, zo werd het aangekondigd en precies dat kreeg hij ook. Het zag er prachtig uit en ook zoonlief werd extra verwend door de chef, want ik zag toch echt plakjes truffel liggen. Leuk om te noemen is dat hij eigenlijk niet zo heel weg is van de aardse smaken van biet en truffel - in tegenstelling tot mij -, maar dat hij enorm genoot van dit dessert.
Toen ik hem zo zag genieten, wilde ik eigenlijk ook nog wel een klein, fris dessertje en ik kreeg een mooi klein dessertje bestaande uit rijstepap, diverse structuren van bloedsinaasappel en erop een krokantje van bloedsinaasappel en honing. Een heerlijk, fris en licht dessert. Tijdens het schrijven van de recensie zie ik dus op de rekening dat de chef dit dessert niet heeft gerekend, waarvoor alsnog mijn zeer hartelijke dank. Ik word een beetje verlegen van al die presentjes! We sloten af met uitstekende espresso, waar per persoon een schitterend plateautje met zoete lekkernijen kwam.
Ik herinner me een lolly met gezouten karamel, een klein taartje van Irish Coffee, een bonbon van wortel, sinaasappel en chocolade, een candybar met zeezout en een Mojitolepel met mintvulling. Stuk voor stuk even lekker! Toen ik bij het afscheid nemen ook nog eens het kookboek van Soenil met een geschreven opdracht erin kreeg, wat ik inmiddels verslonden heb, kon mijn middag natuurlijk helemaal niet meer stuk. Diep tevreden verlieten we toen het al bijna donker was De Lindehof, we hebben er weer een geweldige middag gehad en natuurlijk keren we snel weer terug! Nogmaals heel erg bedankt.

Op deze 19e januari konden we nog genieten van het Dining With the Starsmenu bij één van de winnaars. Boreas. Nu verbaasde me het helemaal niet dat ze bij de winnaars horen, want het is toevallig ook een van mijn favoriete restaurants. De rit ernaar toe verliep voorspoedig, dus keurig om 13.00 wandelden we binnen. Een allerhartelijkste ontvangst door onder andere de gastvrouw en een fijne tafel bij het raam met zicht op het besneeuwde terras. Het huisaperitief wilden we wel graag, de mousserende witte wijn met de eetbare hibiscusbloem, ik blijf dat een prima vondst vinden.
Vrijwel direct verschenen er drie mooie hapjes. Op een boomstammetje van steen een semifreddo van limoen met haring, ernaast in een schaaltje een luchtige crème van dashi met komkommer en avocado en in het kaviaardoosje met de Boreasopdruk tonijn en soja. Alledrie bijzonder smakelijk. Bij het eerste hapje viel me op dat de haring zuur was en op rolmops leek, wat ik dus erg lekker vind en dat de limoen erg mooi zacht te proeven was. Bovendien was de semifreddo als het ware omhuld door dunne merengue. Heel knap dus weer. Bij het tweede hapje zaten ook nog wat spekjes en een mooie gelei, ook van dashi. Allemaal erg mooi dus. We bekeken de wijnkaart en besloten tot een wijn die we niet kenden, een Domaine Montvac, Mélodine, Vacqueras, Cécile et Jean Dusserre, 2009. Een witte Vacqueras dus, nog nooit gedronken. Een bijzonder lekkere wijn, zo eentje waar wij veel van houden. Water kwam op tafel, plat en bruisend, nog steeds van Hildon hier.
Een tweetal amuses verscheen. In een mooi bakje (alles is hier inmiddels ook van Stockmans) structuren van pompoen met zure room en groene curry, waarover ik kort kan zijn: ontzettend lekker, mooi licht en goed combinerende smaken. Ik vind Nico Boreas vooral heel erg goed (alles is prima in orde uiteraard!) in de zuurtjes, daar werkt hij heel verfijnd mee. Op een glazen bordje ernaast een gepocheerde oester met peer, zuurkool en ijs van gemberbier. Schitterend gedaan weer. Mooie parels van zuurkool, gelei van peer en hoog op smaak zijnd ijs van gemberbier, die alledrie eigenlijk alleen maar de mooie oester ondersteunen en dat is dus wederom erg knap. We vroegen de gastvrouw of een extra gerechtje wellicht tot de mogelijkheden behoorde en dat was geen enkel probleem. We begonnen er zelfs mee.
Weer een gerechtje in tweeën. Op het bord gemarineerde zeebaars met torentjes van een salade van quinoa met kokkeltjes en een zeer fruitige olie en ook nog een gouden schelpje met een heerlijke crème van schelpdieren; op het (erg mooie) schaaltje tartaar van zeebaars met ijsgekoelde limoenolie, zure room, haringeitjes en blaadjes van de Oost-Indische kers. Schitterend om te zien en alweer heel erg lekker. Mooi licht, alle smaken goed herkenbaar en alles uitstekend bij elkaar passend.
Het volgende gerecht waren coquilles. Gebakken en gemarineerd met spekbokking, structuren van bloemkool en een lichtzure saus van augurk. Schitterend gepresenteerd, perfect van uitvoering en wederom erg mooie smaken bij elkaar. Jaren geleden dat ik spekbokking heb gegeten en dus geproefd en ik vond het erg lekker en goed passen bij de mooie zachte coquilles.
We vervolgden met licht gepekelde kabeljauw met schuim van waterkers, diverse groene groentjes en een toets van limoenolie. Wederom een erg mooi gerecht, zowel om te zien als om te proeven. Heerlijk kabeljauw, mooie groentjes en de limoenolie paste er weer prima bij. De nieuwe sommelier, zeer enthousiast ook, presenteerde bij het hoofdgerecht een Griekse wijn uit Thessaloniki, een blend van de inheemse druif en merlot. Een zeer stevige wijn, die wat ons betreft zeker behoefte had aan de toevoeging van merlot.
Erbij het hoofdgerecht. Bresseduif. Een mooi stukje van de borst, het pootje als rillette verwerkt en teruggebracht, peer, sjalot, macadamianootjes, wildjus en een niet gepaneerde bitterbal van en met peer. Alweer een erg mooi gerecht, uiteraard perfect van bereiding en wederom mooi op smaak en prima bij elkaar passend.
Twee van ons, waaronder ik, besloten om het dessert te wisselen met de mooie kaaswagen en op mijn verzoek bracht de sommelier een droge witte wijn. Eentje uit Lugano, Ca’ Lojera, Lugana. Zeker niet onaardig, maar voor ons eigenlijk ietsjes te licht. Er verschenen dessertamuses.
Voor de zoon, die wel het dessert wilde een mooi bordje structuren van appel, waaronder ijs, salie en basilicumgranité. Erg fris en lekker vond hij het.
Wij kregen een kaasamuse. Boerenbrie met vijg in allerlei hoedanigheden. Erg lekker weer en een mooie combinatie. De schitterende kaaswagen werd voorgereden, zoals altijd door de gastvrouw zelf en we maakten onze keus.
Uiteraard erg mooie kaasjes, perfect gerijpt met een mooie uitleg erbij en erbij nog heerlijk brood - diverse soorten - druiven, boter en fruitmoesjes en honing. Alweer erg lekker allemaal.
Het zoete dessert was chocolade (ik meen 86%) met mandarijn en specerijen. Het zag er schitterend uit en zoonlief had het ook in no time opgegeten, dus ik ga er gewoon vanuit dat het hem prima bevallen is.
Waarmee we toe waren aan een goede espresso, waarbij nog een hele rits geweldige lekkere zoetigheden kwam en terwijl we wachtten op de rekening kwam er een tweede espresso met daarbij een mini Magnum van semifreddo van limoen, het kon maar niet op. Het moge duidelijk zijn dat we weer enorm hebben genoten deze middag bij Boreas en dat het terecht tot een van mijn favoriete restaurants behoort.

Met mijn vorige recensie over Hof21 had ik bij eet.nu een bon gewonnen ter waarde van 35 euro. Het leek me een leuk idee om die te gaan verzilveren met de jongste zoon, want hij werkt in de weekeinden en gaat komend weekend twee mooie lunches missen.
Hij had er wil zin om met zijn moeder te gaan lunchen, maar wilde wel graag van de grote kaart kunnen kiezen. Bij reservering bleek dat geen punt en zo gingen we deze vrijdagmiddag naar de brasserie.
Een allervriendelijkste ontvangst, de jassen werden keurig aangenomen en we mochten een tafel kiezen. Nu was het best fris, dus we kozen lekker een tweetje naast de open haard. Met zicht op onze eigen kerk (daar wonen we achter). Een Ice Tea voor zoon, voor mij een witte wijn, dezelfde als de vorige keer. Een Haut Martin uit de Gascogne. Een lekkere, frisse blend, goed te drinken, zeker bij een lunch.
Een karaf water is hier ook geen punt en er verscheen een plank met versgebakken brood en wat (nep)boter. Jammer, want een rondje gezouten boerenboter is eigenlijk toch gewoon lekkerder. We maakten onze keuzen en na enige tijd kwamen de voorgerechten.
Voor zoon de carpaccio. Dun gesneden ossenhaas met pijnboompitten, basilicumcrème, gerijpte kaas en kruidensla en hij was er tevreden over. Ikzelf wilde deze keer graag de zalmtartaar.
Tartaar van verse zalm met zoet/zure komkommer, gepocheerd kwartelei en saffraancrème. Een rondje gehakte zalm met snippers ui en bieslook kreeg ik. Ernaast een toef gemengde sla met twee repen gemarineerde komkommer en op de zalmtartaar nog een gepocheerd kwarteleitje en wat saffraancrème. De smaken waren goed, maar het geheel was te koud. Iets langer op temperatuur laten komen lijkt me eerlijk gezegd wel gewenst.
Na enige tijd kwamen de hoofdgerechten. We waren eensgezind geweest. Allebei de tournedos. Zoon met champignonsaus, ik met stroganoffsaus. Beiden kregen we een vierkant bord met daarop het stuk vlees. Nu hadden we allebei gevraagd om medium, maar die van zoon was geheel doorbakken en die van mij had her en der nog enkele roze plekjes, maar was dus eigenlijk ook te ver.
Dat vonden we jammer. Zoon vond de champignonsaus lekker en ik was erg te spreken over het aardappeldriehoekje wat erbij lag. Ook de puree van zoete aardappel vond ik lekker. De rode kool vond ik persoonlijk iets te beetgaar, ik heb die graag ietsjes zachter en een appeltje erdoor vind ik ook prettig. De stroganoff was aardig. Er kwamen ook nog vier bakjes met in de ene frietjes, in de andere gebakken aardappelparten in de schil, in de derde gewokte groentjes en een bakje met mayonaise.
De frietjes waren goed, de gebakken aardappelpartjes vonden we minder, de groentjes waren mooi beetgaar maar wel erg heftig gekruid, zodat je die eigenlijk niet bij het vlees kon eten, want dan viel de smaak van het vlees weg. We hebben normaliter geen enkel probleem met oosterse smaken, maar dit was te. Als dessert tenslotte kozen we allebei voor de Dame Blanche.
Op Stalenburgers wijze. Dat betekent hier drie bollen vanille-ijs op geschaafde amandelen, advocaat en chocoladesaustrepen. Erbij een bakje met warme chocoladesaus en een toef slagroom met in ons geval een framboos en bosbesjes. Lekker allemaal, vooral de warme chocoladesaus. Ook hier weer een klein puntje van kritiek: serveer echte slagroom in plaats van slagroom uit een spuitbus. Kleine moeite, groot verschil in smaak. Na het betalen van de rekening, waar keurig de 35 euro van werd afgetrokken, verlieten we toch tevreden Hof21. Op enkele verbeterpuntjes na was het ons goed bevallen.